Return of the Mount Hua Sect Bölüm 942
Korsanlar nehir kenarını doldurmuş, kelimenin tam anlamıyla bir gelgit dalgası gibi akın ediyorlardı.
Kan kokusu onları bir sırtlan sürüsü gibi mi çekiyordu? Hayır, daha uygun bir ifadeyle, kana susamış bir köpekbalığı sürüsü gibi.
Çılgınlıkla boyanmış gözleriyle Namgung Ailesi'nin etini hedef aldılar ve iğrenç çığlıklar attılar.
İki güç kafa kafaya çarpıştı.
Çılgınlığa kapılmış ve durmaksızın koşan, bir insanınkinden daha canavarca çığlıklar atan korsanların görüntüsü, çaresizlikle zar zor ayakta durmaya çalışanların kalplerini renklendirmeye yetti.
"Kahaaaa!"
Korsan seli çok geçmeden Namgung Ailesi'nin üzerine atladı. Bir an için yükselen sırtları güneşi örttü, Namgung Ailesi üyelerinin üzerine uzun bir gölge düşürdü. Sanki kaderlerini tahmin ediyorlarmış gibi.
"Taaaaaaat!"
Ancak bununla yüzleşenler Namgung Ailesi'nden başkası değildi.
Umutsuzluğa kapıldıkları bir durumda bile, içgüdüleri doğal olarak kılıcın yolunu buldu. Ve daha zihinleri düşünceleri işleyemeden, kılıçları korsanları çoktan delip geçmişti.
Puuk! Puuuuk!
Namgung Ailesi'nin demir kılıçları düşmanların bedenlerini bir anda delip geçti. Kılıç sırtlarını deldiğinde, kan yağmur gibi Namgung Ailesi'nin kılıç ustalarına doğru fışkırdı.
Yüzlerinden akan sıcak kanın hissi, uykulu dövüş sanatçısını tekrar kendine getirdi.
Ama bu sadece başlangıçtı.
"Hepsini öldürün!"
"Zıpkınları boğazlarına sokun!"
Korsanlar, meslektaşlarının döktüğü kanı umursamadan, bir an bile tereddüt etmeden kendilerini çıkıntılı kılıç ormanına fırlattılar.
Savaş alanının çılgınlığı.
Yalnız olan bir kişi ölümle kararlılıkla yüzleşemez. Ancak arkadan bir başkasının sert nefesleri yankılandığında, kişinin yaklaşan kendi ölümü bile unutulur.
Cesetlerin ve kılıçların ötesinde, korsanlar hücum ediyordu.
Çok büyük ihtimaller. (중과부적(衆寡不敵))
Namgung Ailesi'nin kılıç ustaları umutsuzca kılıçlarını savurdular, ancak korsanlar kafaları kesilene kadar umutsuz bir mücadele içinde zıpkınlarını savurdular.
"Aaaarghhh!"
Savaş alanı moralin hakim olduğu bir yerdir. Momentum tarafından tartılan bir kılıç kendi yolunu bulamaz ve hareket edemez. Her şey mükemmel durumda olsaydı durum farklı olabilirdi ama Namgung'un kılıç savaşçısı tüm gücünü çoktan tüketmişti.
Yani... geriye kalan tek şey çökmekti.
Kwadeudeuk!
Keskin zıpkınlar omuzları delip geçerek kaburgalara kadar ilerledi.
"Gah..."
Yakıcı bir acı tüm vücuda yayılır.
Ancak düşmanın saldırısı ona yaklaşan ölümün tadını yavaşça çıkarma lüksü bile vermedi.
Kwadeuk! Kwadeuk! Kwadeuk!
Aç zıpkınlar çökmekte olan vücuda saplanmaya devam etti. Vücudunda onlarca delik bulunan savaşçı, bedenini sağlam bile bırakmadan olduğu yere yığıldı.
Sogok!
Şiddetle savrulan kılıç tamamen yok oldu ve boynu koptu. Bununla birlikte, sanki misilleme yapar gibi, düşen kılıç zıpkını yana doğru sektirir ve solar pleksusu deler.
Savaş hattı aniden düzensizleşti ve iki kuvvet birbirine karışmaya başladı.
"Hattı koruyun! Kahretsin, karışmayı göze alamayız!"
Namgung Myung kan tükürür gibi bağırdı.
Namgung Ailesi korsanlar karşısında sayıca üstündü.
Elbette her biri hiçbir korsanın yaklaşmaya cesaret edemeyeceği uzmanlardı. Ama burası bir antrenman sahası değildi. Ne kadar yetenekli olursa olsun, her yönden ölüm ve çığlıkların yükseldiği bir savaş alanında. Böyle bir karmaşada arkadan gelen bir silahı engellemek nasıl mümkün olabilir?
Düzen parçalandığı anda, yok oluş kaçınılmaz hale gelir.
"Engelleyin onları! Engelle onları!"
Namgung Myung bağırırken aynı anda kılıcını çekti ve ileri atıldı. Çünkü şu anın arkadan emir verme zamanı değil, öne çıkıp çöken savaş hatlarını onarma zamanı olduğunu biliyordu.
O hareket edince, bekleyen yaşlılar da hemen yerlerini terk edip öne atladılar.
Paaaaat!
Kılıç yıldırım gibi savruldu.
"Beni öldürene kadar buradan geçemezsiniz!"
"Haydi! Sizi su kalelerinin köpekleri!"
Yaşlılar çaresizlikle savaştı.
Önlerinde ölenler oğulları, torunları ve öğrencileriydi. Akrabalarının ölümleri karşısında dizginlenen kılıçları nihayet hareket etme fırsatı buldu ve korsanların bedenlerini bir anda doğradı.
"Aargh!"
"Co- Cough! Bu köpek... köpek boku...."
Ancak savaşın gidişatı beklendiği kadar kolay değişmedi.
Zirveye ulaşan dövüş ustalarının korsanların çoğunu hızla alt etmesine rağmen, ilerleyen düşmanın ezici sayısı çabalarının neredeyse önemsiz görünmesine neden oldu.
Namgung Myung'un gözleri kan çanağına dönmüştü.
"Keşke burada olmasaydı.
Hiçliğin ortasındaki bir ada olmasaydı, bu şekilde köşeye sıkışmazlardı. Ancak bu adada saklanacak ya da dayanacak bir yer yok. Ve korsanlar onlara her taraftan saldırıyordu.
Saklanacakları köşk bile bombardıman sonucu tamamen yok olmuş. Onlardan geriye kalan tek şey bir ellerinde demir bir kılıç ve omuzlarına yaslanan bir yoldaşlarıydı.
Hayır, öyle değil!
Onlar için hâlâ bir şey kalmıştı.
"Uoooooh!"
Göz kamaştırıcı beyaz bir kılıç enerjisinin eşlik ettiği gök gürültülü bir kükreme, yaklaşan korsanların kafalarına bir gülle gibi indi.
"Ah...."
Arkalarına bile bakmadan ileri atılan korsanların gözleri bir an için boşluğa döndü. Şok nedeniyle bir an için kaybettikleri odaklanmayı yeniden kazandıklarında ise gözleri delilikten ziyade şaşkınlık ve korkuyla dolmaya başladı.
Kwakwakwakwakwakwa!
Beyaz kılıç enerjisi korsanların içinden geçerek onları un ufak etti.
Tek bir vuruş.
Bu tek vuruşla yirmiye yakın korsan sadece yenilmekle kalmadı, doğru düzgün bir ceset bile bırakmadan paramparça oldu. Kılıç enerjisi yere çarptığında patladı ve yerde bir damla bile kan bırakmadı.
Kwaaaang!
Patlama sonrası oluşan sesler etrafı sardı. Şaşırtıcı manzara karşısında sersemleyen korsanların her biri olduğu yerde durdu.
"Bu da ne....?"
"E- İmparator Kılıcı!"
Hiç kimse bu kılıcın karşısında savrulmak istemezdi. Ancak savaş alanı onlara gerçeği anlamaları için bir an bile vermedi.
"Çekilin yoldan, sizi aptallar!"
"Euaaaaaaat!"
Öndeki yoldaşlarının yoğun sırtları nedeniyle kılıç enerjisinin tüm gücünü göremeyenler, aleve çekilen pervaneler gibi duranları kenara iterek ileri atıldılar.
Kwaaaaang!
Beyaz kılıç enerjisi bir kez daha serbest bırakıldı.
İmparator Kılıç Namgung Hwang.
O da bitkin bir haldeydi. Ama kılıcı ona neden İmparator Kılıcı dendiğini gösterdi.
"Dieeeee!"
Ancak, o sadece bir kişiydi. Her yönden karınca gibi üşüşen korsanlara karşı kılıcı çok kısa, vücudu ise hepsini savuşturmak için çok küçüktü.
"Heuuuaaaa!"
Namgung Hwang'ın ağzından histerik bir çığlık çıktı.
Kwaang! Kwaaaang! Kwaaaaaang!
Kılıç her sallandığında, müthiş kılıç enerjisi bir fırtına gibi dalgalanıyordu.
"Kara Ejder Kiiiiiiing!"
Namgung Hwang'ın gözleri kan çanağına dönmüştü.
"Tüm adamların öldükten sonra mı devreye gireceksin, seni korkak! Yangtze Nehri'nin kralı olduğun için dünya senin gibi bir korkağa gülecek!"
Sözleri alaycıydı ama sesinde bir çaresizlik duygusu vardı. Bir şekilde Kara Ejderha Kralı'nı kışkırtmak ve onu dışarı çıkarmak için çaresizlikle doluydu.
Ancak Siyah Ejderha Kral kıpırdamadı.
Koyun sürüsü içinde başıboş dolaşan bir kurt gibi çırpınan Namgung'u yüzünde acı bir alaycılıkla izlemekle yetindi.
"Uh...."
Aralarındaki mesafe birbirlerinin bakışlarını net bir şekilde hissedebilecekleri kadar olsa da Namgung Hwamg o bakışların sahibine doğru koşamaz. İçgüdüsel olarak buradan uzaklaşmanın Namgung Ailesi'nin tamamen yok olması anlamına geleceğini biliyordu, düellolarıyla ilgisi yoktu.
"Euaaaaaa!"
Namgung Hwang bir korsanın gövdesini doğradı. Vücudu iç organlar ve kesilen belinden akan kanla kaplanmıştı.
Sıcaklık ve pis koku tüm duyularına saldırdı.
Savaş alanının ortasında Namgung Hwang tekrar tekrar haykırdı.
O ölüyor.
"Aaaaargh!"
Öğrencisi.
Biri daha ölüyor.
"Aaargh!"
Ailesi.
Ezici öldürme oranı. Düşen her Namgung için ondan fazla korsan öldürüldü. Namgung'un adına yakışır bir performans.
Ama kim sevinebilirdi ki?
Kim kendi ölümünü düşmanınkiyle takas etmek ister ki?
"Sizi piçler!"
Namgung Hwang'ın gözlerinden okunuyordu.
Oğlu Namgung Dowi, korsanları keserken kanlı gözyaşları döküyordu.
Kılıcı hızlı ve güçlüydü. Umutsuzluk içindeyken bile belirgin bir ışık taşıyordu. Namgung'un uzun zamandır peşinde olduğu ışık.
Ama....
"O kılıç bile burada düşecek.
Namgung Ailesi'nin kaderini anlayan Namgung Hwang'ın gözlerinden sonunda sıcak yaşlar aktı.
Kolu kopsa, kalbine bir hançer saplansa bile bu demir adamın gözlerinden yaşlar akmamalıydı. Ama ölmekte olan müritlerin ve zalim bir kadere mahkum olan ailenin önünde, o bile sadece zayıf bir insandı.
Hepsi onun suçuydu.
Hepsi onun günahıydı.
Bir kişiyi bile kurtarabilseydi, tüm bedenini toza dönüştürüp binlerce yıl cehennemde acı çekmeyi umursamazdı. Ama cennet ona kurban etme şansı bile vermedi.
Sanki hayatı çok önemsizmiş gibi.
Korsanların ve Namgung'un kanı yerde birbirine karıştı. Yaşarken farklıydılar ama öldüklerinde aynı cesetten ibarettiler.
"Eu- Euaaaaak! Kurtar beni!"
"Artık dayanamıyorum!"
Çöküyor.
Ölüm karşısında kararlılıkla savaşmalarına rağmen, iradeleri kendilerini sürekli hedef alan zıpkının ve hemen yanı başlarında ölen yoldaşlarının korkusunu yenemedi. Teker teker, gözyaşı ve sümük dökerek çılgınca geri çekilmeye başladılar.
"Geri çekilmeyin!"
"Pozisyonunuzu koruyun! Lütfen! Lütfen! Lütfen!"
Namgung Dowi ve Namgung Myung'un çığlıkları Maehwado'nun gökyüzünde umutsuzca yankılanarak birbirine karıştı.
Son anlarında, Namgung'un adını koruyarak onurlu bir şekilde ölmeye çalıştılar. Ancak karşılaştıkları ölüm o kadar da romantik değildi.
İsim mi? İtibar?
Saygınl
ık?
Ölü bir
adam için tüm bunlar ne işe yarar ki?
Sadece
yaşamak istiyorlar.
Sadece
bir an için bile olsa.
Bir yol
daşı kalkan olarak kullanmak anlamına gelse bile, sadece kısacık bir an için...
"Euhh..
. Euaaaah!"
Öfke ve
umutsuzluğa kapılmış olan Namgung Hwang'ın ağzından aslan gibi bir kükreme çıktı.
Varlığı
kurtlar arasındaki bir kaplan gibiydi.
Keskin
dişli kurtlar bile kaplanın karşısına çıkmaya cesaret edemiyordu.
Ancak b
u uçsuz bucaksız savaş alanında, bir kaplanın yapabileceklerinin bir sınırı vardır.
Paeaeae
aeng.
Bir yer
den uçan bir kafa Namgung Hwang'ın ayaklarının dibine düştü.
"......
."
Namgung
Hwang onun kafasına bakmaya dayanamadı ve başını çevirdi.
Kalın k
anlı gözyaşları göğsünden aşağı döküldü.
"Evet,
hepimiz burada ölelim.
Dişleri
ni sıktı ve kalan tüm gücünü topladı.
Zaten ö
lecekse, kendisiyle birlikte olabildiğince çok korsanı da öldürecekti.
Umut ar
tık düşüncelerinde değildi.
"Ugh...
"
Ama o a
nda.
Ama o a
nda, inanılmaz bir kükreme Namgung Hwang'ın kulaklarına ulaştı.
"Uaaaah
!
Geldile
r!
Geldile
r!"
Aceleyl
e sesin geldiği yöne baktı.
"Shaoli
n!
Shaolin
geldi!
Shaolin
aaiiidimize geldi!"
Shaolin
mi?
Bu habe
r tatlı bir yağmur gibi yağarken, Namgung Ailesi'nin yıkılmakta olan kılıç savaşçılarının gözlerinde şaşkınlık ve sevinç çiçekleri açtı.
Herkes
umutsuzca nehrin diğer tarafına baktı.
"Ah....
Euaaaa.
..."
"Euaaaa
aa!"
"Kahret
sin!
Geldile
r!
Takviye
kuvvetler geldi!"
Nehrin
diğer tarafındaki grubun sarı cübbeler giydiği teyit edilir edilmez, Namgung Ailesi'nin kılıç savaşçıları yüksek sesle bağırdı.
"Shaoli
n bize yardıma geldi!"
"Dayanı
n!
Durun!"
"Sizi l
anet korsanlar!
Hepiniz
i öldüreceğiz!"
Shaolin
'in ortaya çıkışı Namgung Ailesi için sevindirici olsa da su kaleleri için umutsuz bir haberdi.
"Sha- S
haolin?"
"Shaoli
n mi geldi?"
Korsanl
arın da gözleri vardı, bu yüzden Shaolin'i nehrin diğer tarafında görür görmez hızla kendilerine gelmeye başladılar.
"Neden,
neden Shaolin...."
"Kahret
sin!"
Bunu ço
k iyi biliyorlardı.
Sıradan
insanlar için çok geniş olan bu nehir Shaolin'in dövüş sanatçısı rahipleri için bir hiçti.
Eğer is
terlerse nehri bir anda geçebilir ve Erik Çiçeği Adası'ndaki savaşa katılabilirlerdi.
Korsanl
arın hareketi bir an için durakladı.
Kaos ve
karmaşa Erik Çiçeği Adası'nı yutmaya devam etti.
"Bangja
ng!"
"Umm!"
Bop Jeo
ng dudaklarını ısırdı ve başını salladı.
"Çok ge
ç değil!
Hayır..
. Biraz geç ama geri dönülemez değil!"
Bir an
bile geç kalmış olsalardı, orada yaşayan hiçbir ruh kalmayacaktı.
Savaşın
onlar gelmeden önce başlamış olması acı verici olsa da, Namgung Ailesi henüz yok edilmemişti.
Bu gücü
n yarısını bile kurtarabilirlerse, kesinlikle zaferi tartışabilirlerdi!
"Bangja
ng!
Gecikec
ek zaman yok!"
"Evet!"
Bop Jeo
ng'un ağzından devasa bir aslan kükremesi çıktı.
"Müritl
er, dinleyin!
Namgung
Ailesi'ni desteklemek için nehri geçin!
Kötü ko
rsan çetesini o adadan sürün!"
"Evet!"
Bop Jeo
ng'un keşiş cübbesi rüzgârda dalgalandı.
"Bu sef
er kazandık!
Bop Jeo
ng yumruğunu sıktı.
Bu sava
ş her zaman kimin önce geldiğiyle ilgiliydi.
Buraya
ilk gelen onlar olduğu sürece, savaş pratikte karara bağlanmıştı.
Korsanl
ar ne kadar zorlu olurlarsa olsunlar, hem Shaolin hem de Namgung'a karşı duramazlardı.
Namgung
Ailesi'nin en iyi durumda olmaması önemli değildi çünkü Shaolin bile tek başına su kaleleri gibi şeylerle başa çıkabilirdi.
Namgung
sadece ayaklarını o adaya bağlayarak rolünü yerine getirmişti.
"Şimdi!
Git ve bu kötüleri yen...!"
Tam da
Bop Jeong yiğitçe bir kükreme patlatmak üzereyken.
İrkildi
.
Bağırır
ken irkildi ve konuşmayı kesti.
Sonra a
celeyle bağırmaya başladı.
"Durun!
Herkes orada dursun!"
Nehre a
tlamak üzere olan Shaolin rahipleri arkalarından gelen aceleci ses karşısında şaşırarak geriye baktılar.
"Ba- Ba
ngjang?"
Bop Kye
de şaşkınlıkla Bop Jeong'a baktı.
Şimdi k
aybedecek ne kadar zaman var?
"...Ban
gjang?"
Ancak,
Bop Jeong'un yüzünü kontrol ettiği anda irkildi.
Bop Jeo
ng sanki bir hayalet görmüş gibi beyaz bir çarşaf kadar solgundu.
"Neden
böyle...?"
"A- Ami
....
Amitabh
a...."
İlahisi
korkunç bir şekilde titriyordu.
"Neden.
.. neden!
Neden!"
Onun öf
keyle patladığını gören Bop Kye bir şeyin farkına varmış gibiydi ve yavaşça başını çevirdi.
Bakışla
rı ilk olarak Bop Jeong'un baktığı nehrin üst kısımlarına yöneldi.
"Ah....
"
Bop Kye
'nin gözleri ancak o zaman görmeye başladı.
Kavisli
nehir boyunca büyük bir gemi filosu nihayet görünmeye başlamıştı.
"Keu...
."
Hiç şüp
he yoktu.
Görmezd
en gelemezdi.
Eğitiml
i gözlerle bunu fark etmekten başka çaresi yoktu.
Düzinel
erce geminin en önündeki devasa geminin görüntüsü aynı anda belirdi.
Ve o ge
minin pruvasında duran adam figürü.
O adamı
tanımaması mümkün değildi.
O görün
tüyü kim nasıl unutabilir ki?
Onu bir
kez bile gören birinin unutması imkânsızdır.
"Ja- Ja
ng...."
Bop Kye
'nin ağzından tükenmiş bir ses çıktı.
"Jang I
lso...."
Paegun
Jang Ilso.
Erik Çi
çeği Adası'na doğru ilerleyen filonun en önünde durarak nehir kıyısına dizilmiş Shaolin rahiplerine baktı ve ağzının bir köşesini kıvırdı.
"Vay, v
ay.
Hepiniz
ne kadar da hevesle buraya koştunuz."
Yüzü re
nkli halkalarla süslü bir el tarafından kapatılmış, ürpertici bir gülümseme yaydı.
"Neden?
Bir şey mi bekliyordunuz?
Hahahah
at!
Ahahaha
hahahah!
Ahahaha
hahahahahahah!"
Neşe v
e çılgınlık dolu kahkahası Yangtze Nehri'ni bile susturacak gibiydi.
