Violet Evergarden Gaiden Bölüm 2

Kız, tepesinde bir rüzgar gülü olan kırmızı tuğlalı bir binaya baktı.

Kız yol kenarında dururken, dış cephesi biraz eski moda olan bu posta şirketine durmadan insanlar girip çıkıyordu. Bir paket taşıyan genç bir adam. Kolunun altında sevdiği birine mektup taşıyan genç bir kadın.

Pencereler çoktan açılmış gibiydi.

İçeride bir postacı esneye esneye motosikletine bindi. Arkasından büyüleyici güzellikte bir kadın koşar adımlarla geliyordu. Zorla yolcu koltuğuna oturttuğu kadına dilini şaklatan genç, onun göremediği bir açıdan hiç de memnuniyetsiz görünmeyen bir yüz ifadesi takındı.

Üçüncü katın balkonundan canlı kahkahalar duyuluyordu. Nedeni ne olursa olsun kızgın olan genç bir kadının sesi de duyulabiliyordu. Sonunda bir adam elinde çay fincanıyla balkona doğru ilerledi. Şehir manzarasının bir parçasından başka bir şey olmayan kızı gördü ve ilk karşılaşmaları olmasına rağmen ona içtenlikle el salladı.

Ardından, parlak sarı saçlı genç bir kadın kendini gösterdi.

Hayal ettiğinden daha gürültülü ve daha değerli bir yerdi burası. Kız için orası rüya gibi bir yerdi.

Üzerindeki beyaz elbiseyi sıkıca kavrayarak öne doğru bir adım attı. Ve aynı anda bir büyü okudu.

Uyandığımda ilk gördüğüm şey yavaşça inen altın perdeler oldu.

“Sabah oldu Leydim.”

Balon gölgeli dantel perdelerin arkasından gelen erken güneş ışığıyla aydınlanan saçları, loş görüş alanımda bile parlıyormuş gibi görünüyordu. Rengi Ay'a, yıldızlara ve pirinç başaklarına benziyordu. İnsanın ona baktığı ana göre değişiyordu. O kişinin kendisi de ele avuca sığmaz bir güzellikti.

Sabah da böyle başlamıştı.

Battaniyemi çekerek doğruldum ve yatağımın yanındaki sandığa uzandım. İçindeki iki ince cam plakadan başka bir şey olmayan nesne görüş alanımı büyük ölçüde genişletti. “Baba” demem gerektiğinden henüz emin olmadığım biri tarafından bana gönderilen pek çok eşya arasında gözlüklerim benim müttefikimdi. Ve bir müttefikim daha vardı.

“Bugün ders bitiminden sonra dans çalışması yapacaksınız. Bir sonraki aşamaya geçme zamanınız geldi. Yürüyüşünüzde düzeltmeniz gereken neredeyse hiçbir şey yok. Lütfen kendinize güvenin. Daha sonra, sözlü materyalleri yazıya dökme alıştırması yapalım.”

Mavi gözleri tuhaf bir şekilde çekici olan bir hizmetçi. Hayır - gerçekte hiç de öyle değildi. Gerçek şu ki, o benim iyiliğim için gönderilmiş bir Otomatik Hatıralar Bebeğiydi. Ama bunu başkalarının bilmesine izin vermemem gerekiyordu. Akademideki herkesi kandırmak zorundaydık.

Ben Isabella York. Birlikte rutin bir hayat sürmeye başladığımızdan bu yana yarım ay geçmişti ama benden daha geç uyuyup daha erken uyanan Otomatik Hatıralar Bebeği'nin uyuyan yüzünü hiç görmemiştim.

Gittiğim akademinin arazisinin bir zamanlar, uzak geçmişte var olmuş, yok olmuş bir ülkeye ait bir gül plantasyonu olduğunu duymuştum. Dört yüz çeşit gülün dikildiği okul, çiçeklerin açtığı sıcak dönemlerde insanı öksürtecek kadar güzel kokularla sarılırdı.

Bir dağ silsilesinin içine gizlenmiş olan okul binasından yeryüzü görülebiliyordu ama insanlar dışarıdan binayı asla göremezdi. Gözlerden uzak odalarda yaşamalarına izin verilenler sadece genç kadınlar ve belirli bir süre tek başlarına kalmalarına izin verilen hizmetçilerdi. Hanımları bir şövalye gibi koruyan şey, dış dünyadan gelen havayı engelleyen uzun bir çitti. Bu çit okul binasını çevreliyor ve içine alıyordu. İçeri girmesine izin verilenler sadece akrabalar, müstakbel nişanlılar ve öğretmenlerdi.

Öğretmenler arasında hiç erkek yoktu. Burası aslında bir kızlar bahçesiydi. Uzun süreli tatiller dışında, kayıt olduktan sonra eve dönmemize izin verilmeyen, tamamen bir kutunun içine sıkıştırılmış bir hayat.

Öğrencilerin durumları farklıydı, ancak yüksek statülü bir sosyal pozisyona sahip olmak ya da ileride bu pozisyona sahip biriyle evlenmek üzere yerleşmiş olanlardan oluşuyordu. Söylemem gerekirse, ben muhtemelen ikincisiydim. Babamla bir pazarlık yapmış ve hayatımın geri kalanını satmak üzere bir anlaşma yapmıştım. Böyle bir okula atılmam, hiç kuşkusuz onun beni cilalayıp iyi bir ürün haline getirme isteğinin sonucuydu.

“Ne renk kurdele olacak?”

Şu anda şarap kırmızısı saçlarımı sıkı ve sert örgüler haline getirmeye niyetliydi. Şifonyerin aynasından yansıyan görüntüde, o ve ben aynı üniformayı giyiyorduk. Lacivert tek parça, beyaz çoraplar ve kırmızı ayakkabılar üzerine bembeyaz bir pelerin. Akademi tarafından belirlenen süs eşyalarının tümü, kalitelerinin mükemmelliğini algılanabilir kılan öğelerdi.

“Kırmızı...”

Uzun beyaz eldivenlerle örtülü parmakları kurdeleyi benim için bağlıyordu.

Arada sırada mekanik bir gıcırtı duyulurdu. Onunla aynı odada yattığımız ve yataklarımız yan yana olduğu için, bu gürültünün nedeninin protezleri olduğunu biliyordum. Bu ses oldukça hoşuma gidiyordu. Onun robota benzeyen benliğinin bir parçası olduğuna inanıyordum. Bu kelimelerin anlamı çelişkiliydi ama öyleydi.

Üç telli örgülerin ikisi de bittiğinde, arkamı döndüm ve “Sen... saçlarını hep böyle yapıyorsun, ha?” dedim.

Aynadaki yansımama bakarak başıyla işaret etti.

Bu tür bir örgü benim yapabileceğim bir şey gibi görünmüyordu. Bütün gün ne kadar hareket ederse etsin saçı dağılmıyordu, yani muhtemelen iyi düşünülmüş bir saç modeliydi. Ama gevşek olduğu zamanki görüntüsü daha çekiciydi. Uyumadan önce onun pasaklılığından bahsedecek olsaydım...

Odanın penceresinden dışarıya kısa bir süre baktım. Yatakhaneden okul binasına doğru giden sadece birkaç öğrenci vardı. Sonra oturduğum sandalyeden kalktım ve arkasına geçtim. Sırtının ne kadar temkinli olduğuna gülerken, “işte, işte” diyerek onu rahatlattım ve oturmasını sağladım. Ve böylece, onun mükemmel örgüsünü çözdüm.

“Hum, Milady. Bu rahatsız edici olabilir. Sabah derslerine zamanında yetişemeyeceksiniz.”

“Sorun değil. Eskiden kız kardeşimin saçını örmekte ustaydım. Çabuk yapabilirim. Saçların dokunulduğunda kadife gibi... Pahalı bir fiyata satılacak gibi görünüyor,” diye ağzımdan yanlışlıkla iğrenç düşünceler çıktı.

İstediğimi yapmama izin vererek kaşlarını çattı. “Satacak mısın?”

“Huhu... Satmayacağım.”

İfadesiz yüzünün bulutlanmasından biraz hoş bir his kazandım.

“İşyerimdeki herkes bana 'uzun tutmamı' söylüyor.”

“Bu doğru. Ben de öyle düşünüyorum. Bak, biz bunu konuşurken ben de bitirdim.”

Çok basit bir çift örgüydü. Dalgalı çizgiler, kulaklarının biraz üstündeki noktalarda örülmüş saçların izleri olarak sallanıyordu. Üzerindeki yetişkin izlenimi oldukça azalmıştı.

“Nasıl olmuş?”

“Çocuksu göründüğünü hissediyorum.”

“Öyle mi? Bence sevimli... O zaman bunları topuz yapacağım... Bak, bu bir koyun boynuzu saç modeli.”

“Üniformaya hiç yakışmıyor.”

“Gerçekten de bu iffetli görünen elbise neşeli bir kafa için çok fazla. Ne yapmalıyım?”

“Leydim, benimle oyun oynuyorsunuz, değil mi?”

“Yani yakalandım mı?”

“Lütfen dalga geçmeyi bırakın. Ayrıca, bunu size defalarca söyledim, ama lütfen uygun zorunlu bir dil kullanın. Tamam mı?”

İfadesizdi ve anlaşılması zordu ama anlaşılan onu kızdırmıştım. Sadece böyle zamanlarda uysalca “evet” diyecektim ama baş başa kaldığımız zamanlar dışında bunu düzeltmeye niyetim yoktu. Çünkü bu boğucu olurdu.

Sonunda zamanımız tükendi ve o da saçlarını çözerek bana eşlik etti.

Sonradan duyduğuma göre, saçlarının açık olmasından pek hoşlanmıyormuş. Ona göre bunun nedeni, rüzgar estiğinde görüş alanını engellemesi ve bir şey yaparken ciddi kazalara neden olabilmesiymiş.

Bu mantıktan yola çıkarsak, bu kadar uzun saçlara sahip olmanın kendi başına iyi bir şey olmadığını hissettim, ancak ona uyuyordu, bu yüzden yardım edemezdim. İşyerindeki insanların görüşleri de buna ekleniyordu. Ben bile ona saçlarını uzun tutmasını söylemek istiyordum.

Garip bir şekilde, başkalarına ihtiyacı yokmuş gibi görünen bir insan olmasına rağmen, başkalarına onu tek başına bırakmamaları gerektiğini hissettiriyordu. Bunu biraz kıskanıyordum.

“Leydim, York hanesinin bir kızı hiçbir şekilde geç kalamaz. Lütfen acele edin.”

Okul binasına koşuşturan öğrencilerin arasına karışarak kırmızı tuğlalı bir yoldan yürüdük.

Okul binası yatakhaneden çok uzaktaydı. Ama bu yol ağaçlar ve çiçeklerle çevriliydi ve son derece güzeldi. Yeşillikler içinde büyüdüğüm için durup bakasım geliyordu.

“Koşarsak rahibelerden azar işitiriz.”

“O zaman hızlıca gidelim.”

“Ahahah, ne var bunda?”

Elimi çekti ve koşmaya başladı. Ona bakarken bir yandan da düşünüyordum.

--Bu dünyada beni önemsiz biri olarak görmeyen kaç kişi var?

Koşarken bunu düşündüm. Aklıma küçük kız kardeşimden başka kimse gelmedi. Ancak o sadece üç yaşında bir bebekti.

Daha adımı bile doğru dürüst telaffuz etmeden “hey, hey” diye seslenirdi bana.

Düşüncelerimi ona aktarmak istemediğim için önümdekine “Hey! Sınıfa değil de başka bir yere gitsek nasıl olur?” dedim.

Şimdi ne yaptığını merak ettim. Acaba aç değil miydi?

“Nereye?”

Benim sevimli küçük kız kardeşim. Tatlı sesi bazen rahatsız edici, bazen de sevimliydi.

“Fark etmez! Birlikte gidelim... Hava çok güzel.”

Kadife çiçeği renginde, kabarık ve kıvırcık melek gibi saçları vardı. Şiş yanaklarında bir yumuşaklık vardı.

“Bir yere gitmek istiyorum. Seninle birlikte olmak güven verici olurdu.”

Her şey nostaljikti.

“Bu akademiden ayrılamayız Leydim.”

Hepsi nostaljikti.

“Hiçbir yere gidemeyiz.”

Bu sözler kalbimi dondurdu ve ben de olduğum yerde kalakaldım.

Sadece gerçeği söylüyordu, bu yüzden hiçbir şey için hatalı değildi. O hatalı değildi.

“Böyle zamanlarda yalan söylemek zorundasın. Kibar ol.”

Yine de yanlışlıkla dikenli bir şekilde konuşmaya başladım.

Çok geçmeden “Çok özür dilerim” dedi ve başını derin bir şekilde eğdi. Kendimi hoşnutsuz hissettim. Bu yanlıştı; peşinde olduğum şey bu değildi.

Konumumdan yararlanarak bu şekilde yukarıda durmak istemezdim.

“Hm-hm, az önce hatalı olan bendim. Özür dilerim.”

Sadece bana bir arkadaş gibi davranmasını istemiştim.

Elini yakınıma çektikten sonra başımı omzuna yasladım. Sessizce, başımı okşamasını rica ediyordum. Hayır, belki de sevgili gibi bir şey olmamızı diliyordum.

Belki de buna çoktan alışmıştı, çünkü ben hiçbir şey söylemeden yapay koluyla beni okşuyordu. Yanımızdan geçen öğrenciler bize bakıyordu. Muhtemelen hakkımızda yine dedikodular çıkacaktı. York Hanesi'nin kızı ile hizmetçisinin alışılmadık bir ilişkisi olduğu.

Her neyse. Şu andan itibaren ondan başka bir müttefike ihtiyacım yoktu.

“Bayan York. Bir ara bizimle yemek yemek istemez misiniz?”

Kişinin soyadının kendi adı olduğu akademide, “Bayan York” olarak tanınıyordum.

Görünüşe göre, York ailesi geriye doğru izlendiğinde bir kraliyet hanesinin soyuna rastlıyordu. Emin olduğum bir şey varsa, o da Drossel ya da onun gibi bir şeydi.

Hizmetçim olarak görevlendirilen kişiyle ilk karşılaşmamda, bana kendisinin de Drossel ile tanıştırıldığını söylemişti. İlk karşılaşmamızda onun esrarengiz bir güzelliği olduğunu düşünmüştüm. Şimdi benim için çok değerli olduğundan, sözde insani duygular benim için inanılmazdı.

Konuya dönecek olursak, York hanesinin bir kraliyet ailesiyle ilişkisi olması muhteşem bir şeydi ama benimle ilişki kurmak bu kadar onurlu bir şey miydi? Belki de bu yüzden, çok iyi tanımadığım sınıf arkadaşlarım sık sık benimle konuşmaya gelirdi. “Salon'a üye olmaz mısın?” gibi. Ya da “Seninle arkadaş olmak istiyorum”. Ya da “Benim babam senin babana borçlu”. Bana tek taraflı bilgi veriyorlardı. Onlardan asla “lütfen bana anlatın” gibi bir şey istemediğim halde.

Yani benimle bir bağ kurmak, sınıf arkadaşlarımın statülerinin prestijini artırmakla eşdeğerdi.

--Sosyal konumlar değişse de insanların gerçek doğası aynı kalıyor.

Ona baktım ve başımı salladım. Sadece gülümsemek bana bir şey kazandırmazdı. Dürüst olmak gerekirse, fazla konuşmama izin verilmiyordu.

“Özür dilerim. Görünüşe göre Leydim bu sefer bundan kaçınmayı tercih ediyor.”

Çünkü dikkatsizce konuşacak olursam, kaba tarafım ortaya çıkacaktı. “Eğitimim” bitene kadar, her türlü konuda benim temsilcim olarak hareket edecekti. Kural olarak, akademiye kaydolduktan sonra sadece üç ay boyunca hizmetçi getirmemize izin veriliyordu, bu yüzden o noktadan sonra her şeyi kendim yapmak zorunda kalacaktım.

“Geçen sefer de aynı şeyi söyleyerek reddettiniz.”

İşte bu yüzden bu tür durumlarla başa çıkma yöntemlerini ondan, yani akıl hocamdan çalıyor ve kopyalıyordum.

“Mileydi'nin vücudu sağlam değil ve kızlık dönemini büyük ölçüde tek başına geçirerek yaşadı. Bir organizasyon içinde yaşamaya alışık değil. Yabancılarla konuşmaktan kısa sürede ateşi çıkıyor. Milady akademi rutinine alışana kadar şimdilik bekleyebilirseniz... Onunla konuşmaya gelen insanların isimlerini ve soyağaçlarını biliyoruz. Büyük olasılıkla eninde sonunda davetleri o yapacak.”

“Öyle mi? O zaman sorun yok. Bayan York, size iyi günler.”

Bu, ne bizim ne de karşı tarafın itibarını kaybetmesine neden olmayan, son derece hanımefendi bir reddetme tarzıydı. Reddedilen sınıf arkadaşı da bunu kötü bir niyetle almış gibi görünmüyordu. Diğer arkadaşlarıyla birlikte hızla oradan ayrıldı.

“Şimdi ne yapmalıyız?”

Tüm okulun kafeteryada yemek yemesi bir kuraldı. Söz konusu kafeteryanın teras koltukları da bulunan atriyum benzeri yapısı ferah bir hava taşıyordu. Üç yüz öğrencinin tamamı ve tüm akademi personeli aynı anda yemek yese bile, yemekhanede onları ağırlamaya yetecek kadar koltuk bulunuyordu.

Yılın zamanına bağlı olarak, mevsimsel etkinlikler de burada düzenlenirdi. O andan itibaren mekân bir balo için hazırlanırdı. Benim de buna hazırlanmam gerekiyordu. Ama bunu yapmak istemiyordum.

“Hanımefendi, ne yiyeceksiniz?”

“Canım sıkkın. Bugün erişte yemek istiyorum.”

Her birimiz önceden belirlenmiş bir menüden yemeklerimizi personele sipariş etmek zorundaydık. Her seferinde farklı şeyler sipariş ederek eğlenirdim ama sonunda bana tavsiye ettiği bol deniz mahsullü zengin bir erişte çorbası içmekle yetindim. Auto-Memories Dolls dünyanın dört bir yanına seyahat ettiğinden, belirli bölgelerin tanınmış ürünleri ve lezzetleri hakkında bilgi sahibiydiler. Erişteler övgüye değer bir lezzete sahipti. Kararını verdikten sonra gül yapraklarıyla karıştırılmış çay yapraklarını bir tencereye koyarken öyle dedi ki, acaba katı bir şey, hatta tek bir ekmek bile yemeyecek mi diye merak ettim.

“Böyle acıkmıyor musun?”

“Yanımda bir yemek kutusu var.”

Birkaç saniye içinde yemeğini bitirdi ve ardından siyah çayını içerken benim görünüşüm ve çevremle ilgili tutumum hakkında yorum yaptı. Kişisel geçmişini sormamıştım ama davranışları tıpkı babamın yanında bulunan korumalarınkine benziyordu. Onlar da son derece hızlı yemek yerlerdi. Yemek yerken silahlarını yeterince hızlı tutamadıkları için böyle yaparlardı. Ben de hızlı yerdim. Benim durumumda bunun nedeni, hemen yemezsem bir daha ne zaman yiyecek bulabileceğimi bilmediğim bir ortamda yaşamamdı.

Tabağı elime alıp çorbanın geri kalanını kaşıkla kepçeleyerek büyük yudumlarla içme isteğimi bastırdım. Yemeğimi yerken, onun sürekli bir noktayı gözlemlediğini fark ettim. Yemek sonrası kekleri ve çayı tepsiye yerleştirdikten sonra tereddütlü adımlarla yanımızdan geçen yöne doğru gelen bir kız vardı.

--Uwah, düşürecek gibi görünüyor.

Bunu düşündüğüm anda kız hiçbir şeye takılmadan tökezledi. Heyecan verici denebilecek bir şekilde bu kadar güzel tökezleyebilen bir kızın var olduğu gerçeği bile ürkütücüydü. Bunun yol açacağı felaketi kolayca hayal edebiliyordum. Gözlerimi sımsıkı kapatırken üzerime doğru uçan üç çeşit pastaya karşı kendimi hazırladım.

Ancak kendimi bu gerçekliğe kaç saniye hazırladıysam da tahmin ettiğim gelecek gelmedi.

Sıkıca kapattığım gözlerimi korkuyla açtığımda, bir eliyle kızın beline sarılmış, diğer eliyle de tepsiyi tutuyordu. Bazıları çökmüş olsa da, havaya savrulan eşyalar sabitlenmişti.

“İyi misin?” Geçmişi bilinmeyen ve benim hizmetçim rolünü oynayarak akademiye sık sık gelen bu kadın, harika bir centilmenlik sergiledi.

“Evet...” Pastalarla birlikte güvenli bir şekilde emniyete alınmış olan kızın yanakları pembeye boyanmıştı.

O mavi gözlere bakabildiği ve çok yakın bir mesafeden o gökkuşağını andıran sesle konuşabildiği için onu kıskanıyordum. Görünüşe göre birçok insan da aynı şeyi düşünüyordu, çünkü bir yerlerden tiz sesler yükseliyordu.

“Dikkatli olalım ve masanıza birlikte gidelim. Leydim, sizi biraz yalnız bırakayım.”

Zarif bir şekilde başımı salladım ve ona ilgilenmesi için hafifçe işaret ettim. Her ne kadar kabalık etmiş olsam da, o kadar zarif bir şekilde yürüyen kızın gerginliğini anlatmaya kalksam, gülünecek bir şeydi. Elden bir şey gelmiyordu.

Bir ay içinde o da benim gibi ara sıra insanlara yardımcı oluyordu. Görünüşü, sesi ve kendini taşıma şeklinin yanı sıra bu nazik tarzı idol edinen öğrencilerin sonu yoktu. Nasıl anlatabilirdim? Belki de kızlara özel bir bahçede hayranlık uyandıran biri haline gelebilecek biriydi. Görünüşü inanılmaz güzellikteydi ama içi tabiri caizse erkek gibiydi. Hayır, bundan biraz farklıydı. Sağlam bir özü vardı ve güvenilmeye değerdi. Soğuk görünürdü ama nazikti. Mutlak bir güven hissi veriyordu. Her zaman yanımda makul bir mesafede dururkenki hali neredeyse bir şövalyeye benziyordu.

Evet, öyle. Herkes korunmak ister. Belirli bir yabancı düşmandan değil ama omuzlarımızdaki pek çok belirsizlikten.

Bu nedenle, uzun zamandır onun gizlice “Bayan Şövalye Prenses” olarak anıldığını biliyordum.

“Bugünkü dersin değerlendirmesi bu kadar... Şimdi dans çalışmasına başlamak istiyorum.”

Günün dersleri genellikle akşam karanlığında sona ererdi. Daha sonra, kural olarak, odamıza geri döner ve derslerin içeriğini tekrar ederdik. Ne de olsa daha önce hiç eğitim denebilecek bir ders almamıştım. Bilmediğim pek çok şey vardı. Bana da en iyi öğretmenden gizlilik içinde ders alabilmem ve diğer öğrencilerle aramdaki açığı kapatabilmem için gönderilmişti.

Sözleşme süremiz üç aydı. Yirmi günümüz kalmıştı. Ondan sonra kendi kendime çalışmalar yapmam gerekecekti. Kendi kendime çalışarak bile derslerimi idare edebiliyordum ama konuşma becerileri, kendimi taşıma şekli ya da dans konusunda bunu yapamıyordum. Drossel'le bir akrabalığı olması seçilmesinin ardındaki ana nedendi ama başka nedenler de vardı.

Onu davet eden kişi, kraliyet ailesinin sözde sütanne rolünü üstlenen bir bakıcısıydı ve daha önce onu Otomatik Hatıralar Bebeği olarak işe aldığında onda ders verme yeteneği tespit etmiş gibi görünüyordu. Tam da babam böyle zahmetli bir kıza gizlice ders vermesi için kimi tutacağını düşünürken, etrafta iyi ve yetenekli bir insan olduğunu söyleyerek arabuluculuk mu yapmıştı? O kadının benim gerçek durumumu bilip bilmediği hakkında hiçbir fikrim yoktu ama mükemmel bir karar verdiğine inanıyordum.

Otomatik Hatıra Bebekleri arasında hanımefendi eğitimi almış ve üstelik genç kız olan pek çok kişi vardı. Hizmetçi olarak sızmaları da kolaydı. Üniversiteden yeni mezun olmuş bir özel öğretmen olsaydı, çok yaşlı olma ihtimali vardı ve her şeyden öte, kapsamlı bir şekilde rafine edilmiş gibi görünmüyordu. Bu şekilde düşünüldüğünde, sözde Otomatik Hatıra Bebeklerinin, nereye dönerlerse dönsünler utanç yaratmayacak hanımefendi rol modelleri olduğu söylenebilirdi. Yine de bu muhtemelen kişiye göre değişirdi. En azından, o nitelikliydi. Konuşmayı seven biri değildim ama onun sorunlu insanlarla uğraşmaya alışık olduğunu hissediyordum.

Ağır bir iç geçirdim. “Cidden bunu yapacak mıyız? Ben... kesinlikle senin ayağına basacağım.”

Keskin dilimle itirazımı dile getirdiğimde, “Yapıp yapamama meselesi değil; bu sizin görmeniz gereken vazgeçilmez bir unsur,” dedi.

“Leydi Şövalye Prenses, çok korkutucusunuz.”

“Az önce bir şey mi söylediniz?”

Buz gibi bakışlarını üzerime dikerek başımı hızla sağa sola salladım. “Hayır... Söylemedim, söylemedim. Üniforma giyerek yapsak olur mu?”

“Aslında elbise giymelisin... ama Mileydi'nin elbisesi henüz hazır değil, o gelene kadar bu şekilde yapacağız. Erkek rolünü ben oynayacağım. Sağ elin...”

Ben sadece onun elini tuttuğum için mutluydum. Duruşumu onun söylediklerine göre ayarladım.

“Bir sonraki etkinliğin adı balo ama bu bir dans partisi. Valsin en temel adımlarını öğrenirseniz hiçbir sorun çıkmayacaktır. Formalitelere çok fazla bağlı kalmamanın doğru olduğuna inanıyorum. Amaç, okul arkadaşlarınızla sohbet ederken eğlenmek. Leydim, davet aldığınızda sıkıntı çekmemeniz için size hem erkek hem de kadın rollerini oynatacağım.”

Elleri sırtıma dolandı ve vücutlarımız bir anda birbirine yaklaştı. Benim özellikle göğüs dekoltesi oluşturmayan göğsüm ile onun kıyafet altında ince görünen göğsü birbirine değdi ve yanaklarım farkında olmadan kızardı. Sonra gözlerimi kapattım.

“Sorun nedir?”

“Beni öpeceğini sandım.”

“Neden böyle düşündüğünü sorabilir miyim?”

“Nedense... Bedenler birbirine bu kadar yakınken, bunu yapmak istemiyor musun?”

“Hissetmiyorum. Yapmayacağım.”

Zerre kadar cinsel arzusu yokmuş gibi görünen biri tarafından eğitilmek benim de irademi köreltti. İsteksizce de olsa dans dersini ciddiye almaya karar verdim.

“Doğal pozisyon öne doğru dik durmak değil, vücudunuzun yarısını biraz yana çevirmektir... Evet ve elim Mileydi'nin kürek kemiği bölgesine dokunacak. Dirsekler sallanmamalı. Biz hareket ettikçe sallanmaya meyillidirler ama yatay bir çizgiyi aklınızda tutun.”

Düzlüğü akılda tutmak oldukça zordu. Normalde ne kadar gevşek bir duruşum olduğunun farkına varmamı sağladı. Sadece duruşumu korumak bile bedenimi titretiyordu.

“Bu çok zor.”

Uzun iç çekişlerden ve acıdan cilveli olmak benim için yeterince zordu.

“Kendini buna alıştır. Aynı hareketi tekrarlayalım... Leydim, lütfen ilerledikçe erkek rolünü kendinize emanet edin. Başkalarının da dans ettiği bir mekânda yardımcınızı korumak erkek rolüdür. Vücudunuzu bana bırakın... Eğer bunu yapmazsanız, birileri bize çarpacakmış gibi göründüğünde sizi koruyamam.”

“Ben biraz... daha enerjik hareket etmek istiyorum.”

“Hayır yapamam; lütfen hareketlerimi hisset... nefes alış verişime uy.”

“Sanki... nefesim duracakmış gibi hissediyorum. Gerçekten dayanılmaz, sanki vücudum gerilmiş gibi.”

“Zamanla yumuşayacaktır. Acele etmeden yavaşça yap.”

Öğretisini tarif edecek olursam, sanki “havuç ve sopa ‘dan sadece ’sopa” kısmı çıkarılmış gibiydi.

Sadece on dakika boyunca bunu yaptığım için yorgunluktan bitkin düşmüştüm. Belki de boynumu geriye doğru eğerek yapmaya devam ettiğim için, kas ağrılarım kısa süre sonra harekete geçmeye başladı. Teneffüs saatine kadar danstan tamamen bıkmıştım.

Odamdaki yatağıma yuvarlanarak yastığıma sarıldım ve “Daha eğlenceli bir şey yapmak istiyorum!” diye bağırdım.

Hoşnutsuzluğumu ifade etmek için bacaklarımı salladığımda, bir an bile gecikmeden beni bastırdı, “İç çamaşırın görünüyor.”

Ne kadar çabalasam da dans etmenin bana uygun olmadığı anlaşılıyordu.

Yüzümü kısa bir süreliğine kaldırdığımda, “Sen çok baş belası bir insansın” der gibi bir bakışla bana bakıyordu.

Öfkeyle bağırdım, “Ben her şeyi senin kadar düzgün yapamam! Sen ve ben farklıyız!”

“'Farklı' mı?”

“Bu doğru! Her konuda ve her şeyde farklıyız... Haksızlık ediyorsun...”

Aradaki fark, kıskançlık hissi uyandırmanın ötesine geçerek insanı umutsuzluğa sürüklemeye yetiyordu.

“Ne kadar şanslısın değil mi?”

O, her yere gidebilecek güzel, zeki ve gururlu bir profesyonel bayandı. Bu, bundan böyle sadece cilalanacak ve “kadın” denen meta olarak satılacak olan benim tam tersimdi. Yaşça benden kaç yıl uzakta olacağını bilmediğim yaşlı bir adama, etrafıma sarılmış bir kurdeleyle teslim edilmek için yaşıyordum. Ona gelince... Ne için yaşadığını bilmiyordum ama her türlü kararı kendi başına alabiliyordu.

Ben artık hiçbir şeyi tek başıma seçemiyordum. Çünkü bir kere büyük bir seçim yapmıştım.

“Leydim.” Yatağa oturdu ve bana yaklaştı. Sonra yapay parmaklarıyla ağzıma yapışmış bir tutam saçı yavaşça çekti.

Her zaman ifadesiz olmasına rağmen bana sadece böyle zamanlarda yumuşak bir bakış atmaya başlaması, son birkaç ayı benimle geçirmiş olmasının verdiği samimiyetin bir kanıtı mıydı? Yoksa...

“Seni biraz yordum...”

...onun bir tekniği mi? Gerçekten, gerçekten... ara sıra son derece iyi kalpliydi. Para aldığı için bana karşı bu kadar nazik davranıyordu ama yine de böyle bir nezaket alışkanlık haline gelebilirdi. Onu öyle bir şekilde görmeye karar verdim ki, Otomatik Hatıra Bebek işinde ünlü olmasının nedeninin kesinlikle bu olduğunu düşündüm.

“Kendinizi çok fazla zorladığınız için en derin özürlerimi sunarım.”

İnsanlara yanlışlıkla kendilerini herkesten daha özelmiş gibi hissettiriyordu. Benim gibi birine bile.

“Sıcak su getireceğim. Lütfen gidip bir banyo yaparak yorgunluğunuzu giderin.”

Bencil bir hanım tarafından mantıksızca azarlanmasına rağmen en ufak bir kızgınlık belirtisi göstermedi. Kızgın olduğunu hayal bile edemezdim ama insanın bu durumda ne kadar dayanabileceğinin de bir sınırı vardı. Benden bıktığını, umudunu kestiğini ve endişelendiğini hissettim.

“H-Hey.” Sanki otomatik çalışıyormuş gibi elim hareket etti. “Ben de gideceğim.” Eteğinin ucundan tuttum ve doğruldum.

“Hanımefendi. Kovalar sizin taşımanız için ağır.”

“Sana tek başına taşıtmak istemem.”

“Leydim, tek yapman gereken hanımefendi gibi davranmak.”

“Yapacağım, yapacağım. Herkesin önünde senin istediğin Leydim olacağım. Ama yalnız kaldığımızda...”

Belki de çaresiz bir yüz ifadesi takındığım için gözleri biraz yumuşadı. “Anlaşıldı.”

Sıcak bir banyo için altın kedi bacağı porselen küvetimi kaynar suyla doldurmak için yaklaşık üç tur attık ve sonunda ısınan suyu toplamayı bitirdik. Yatakhanede herkesin ortaklaşa kullandığı büyük bir küvet vardı ama biz pek sevmezdik. Kolları protezdi ve çıplak vücudunu diğer insanlara göstermesini de istemiyordum.

“Peki o zaman, acele etme” diyerek banyodan çıkmak üzereyken onu alıkoydum. “Hadi birlikte girelim.”

“Hayır, teşekkür ederim.”

“Ben çıktıktan sonra girersen su soğumuş olur.”

“Benim için sakıncası yok.”

“Benimle girersen mutlu olurum.”

“Leydim, sizi mutlu etmek için burada değilim.”

“Bu diyaloğu hep tekrarlıyoruz, ama sonunda zekanı kaybediyorsun, o yüzden dürüstçe kabul et.”

Sessizlik.

Baskıya karşı ne kadar zayıf olduğunu tamamen kavramıştım.

Bir şey söylemek ister gibi görünse de, “Elimden bir şey gelmez. Ancak, lütfen ben soyunurken bana sabit bir şekilde bakmayı bırakın. Lütfen iznim olmadan bana dokunmaya da çalışmayın. Herhangi bir uygunsuz hareket gerçekleştiği anda bu işi bırakacağım.”

Art niyetimi gizleyemediğim için pişmanlık duydum.

Yan yana küvete girdik. Küvet geniş olmasına rağmen iki kişinin girmesi için dardı. O, protezlerinin ısınmış suya değmemesi için elinden geldiğince kenarda otururken, ben de dizlerimi küvetin içine katlamıştım.

Vücudunu ılık suya batırılmış bir bezle silerken ona yukarıdan aşağıya bakmamak oldukça zordu. Hiç egzersiz yapmamış olan benim aksime, o sıkı bir vücuda sahipti. Cildinin parlaklığı inci gibi parlıyordu. Kendisi de bir tablodaki cennet perisinin kopyası gibiydi. Böylesine güzel bir çıplak vücuda sahip bir kadına, cinsiyeti ne olursa olsun kimsenin dikkatini vermemeyi başaramayacağına inanıyordum.

Elimden geldiğince doğal bir şekilde konuyu açtım, “Bu arada, o kız... ders bitiminde seni okul binasının girişine çağırdı, değil mi? Hani şu öğle arasında muhteşem bir şekilde tökezleyen kız.”

“Aah... O zaman yanınızdan ayrıldığım için özür dilerim.”

“Sorun değil. Ama sana garip bir şey yapmadı mı?”

“Mileydi gibi başkalarını öpüşmeye ikna edecek türden biri değildi.”

Acaba onun algısındaki en tehlikeli kişi ben miydim?

“Doğru, doğru... O zamanlar minnettarlık olarak bana şal içinde bir şey vermişti. Hani şu tırnaklara renk vermeye yarayan şeyler... 'Oje' mi deniyordu onlara? İçinde sayısız çeşidi vardı. Ama ellerim protez olduğu için onları nasıl kullanacağımı düşünüyorum.”

Protezleri etkileyici bir şekilde her iki omzunun çevresinden başlıyordu. Sahte oldukları izlenimini veriyorlardı. Belki de bu yüzden insanlığı belirsizdi. Gerçekten de mekanik bir oyuncak bebek gibi görünüyordu. Elbette, etli kısmı olağanüstü derecede şehvetliydi ve cazibeyle dolup taşıyordu.

Ne tür koşullar altında bu hale gelmişti? Kolları kopmuş muydu, çürüyüp düşmüşler miydi? Görünür yara izleri sadece bunlardan ibaret değildi. Boynundan ayak parmaklarına kadar irili ufaklı çizikler belli belirsiz seçilebiliyordu.

“Öyle mi...?”

Savaş bizim kıtamızda sadece birkaç yıl önce sona ermişti. Geçmişini sormadan bile bir şekilde tahmin edebiliyordum. Gerçekte, beyaz ve pürüzsüz tenli kolları da tıpkı diğer uzuvları gibi orada var olmuştu. Bir yetişkinin vücuduna sahip olduğu söylenemeyecek olan onun bile kollarının yapay kollara dönüştürülmüş olmasından hoşlanmaması gerekiyordu.

Bu yüzden özellikle hafifçe, “Ayak tırnaklarını boyayacağım. Banyodan çıktığımızda. Zaten aldın... O kızın hatırı için giymen daha iyi. Gerçi sadece senin kabul etmen bile onu mutlu edebilirdi.”

“Leydim...” Uzun sarı saçlarını sıkıca sıktı, saçlarından su damlaları döküldü. “Leydim, bana bir kez bile kollarımı sormadınız.”

Damlama sesleriyle aşağıya düşen damlacıklar kum saatine benziyordu. Onunla geçireceğim kalan zamanın bilincine varmamı sağladılar.

Yanına yaklaştım ve gülümsedim. Niyetimin onu taciz etmek olmadığını ifade etmek için iki elimi de bir kez kaldırdım. Bunun üzerine yanağımı dizinin üzerine koydum. Bir insanın ılık hissini veriyordu. Bir kız çocuğunun yumuşak tenine sahip olacağını hayal etmiştim ama durum böyle değildi.

“Büyük bir milyonerin kızı olmadan önce nerede ve nasıl yaşadığımı da sormadın.”

Ona aşık olduğum için, onun geleceğini, geçmişini ve bugününü tekelime almak istiyordum. Ama insanların yaptıkları ve hakkında konuşmak istemedikleri şeyler vardı. Çok zeki değildim ama bu kadarının da farkındaydım. Çünkü bu benim için de geçerliydi.

Ne olursa olsun ona geçmişimden bahsetmek istemiyordum.

O gece ayak tırnaklarımızı aynı renk ojelerle boyadıktan sonra yattık.

Bir rüya gördüm. Küçük kız kardeşimle ilgili bir rüya. Onunla birlikte krep yiyordum. Tanımadığım bir yerdeydik. Basit bir ahşap ev... İnsanların mutlu bir aileyi tanımlamak için kullandıkları türden bir ev.

Birlikte yaşadığımız süre boyunca hiç krep yememiştik, dolayısıyla bu benim arzumun bir tezahürü olabilirdi. Küçük kız kardeşimle birlikte lezzetli bir şeyler yeme arzusu.

Henüz kaşığı doğru düzgün tutamıyordu, bu yüzden onu ben besliyordum. Rüyamda kreplerin üzerine bolca bal ve krema dökmüş ve üzerlerini kiraz taçlarıyla süslemiştik. Ona lezzetli olup olmadığını sorduğumda gülümsedi ve başını salladı. O gülümsemeyle çok ama çok mutlu olmuştum...

Ve sonra uyandım.

Her türlü zevk ve uyuşturucuyu aşan büyük bir sevinç duygusuna kapıldığım için gözyaşlarımı ve öksürüklerimi bastıramadım. Sümüğümü ve gözyaşlarımı geceliğimin koluyla sildim. Ağlamak istediğimden değil.

Yine de ne kadar yararsız bir vücut fonksiyonuydu. Gözyaşları hiçbir amaca hizmet etmiyordu. Feryat etsem bile kimsenin bana yardım etmeyeceğini tüm benliğimle biliyordum.

Yan yatmaya dayanamayarak doğruldum. Yatmaya devam edersem hastalık daha çok acı veriyordu. Hırıltılı göğsümü ovuşturarak umutsuzca öksürüklerimi tutmaya çalıştım.

Bu hastalık babamla tanıştığımdan beri beni rahatsız ediyordu, ama hayatımı etkilemiyordu. Sadece öksürükler acı veriyordu.

Bunun neden olduğunu merak ediyordum. Şu anda mutlu olmam gerekiyordu. Oysa bedenim ne kadar şanssız ve eziyetli olduğundan yakınıyordu.

Bir seçim yapmıştım. O çocuğun hatırı için her konuda elimden gelenin en iyisini yapabilirdim. Dürüst olmak gerekirse her şeye katlanabileceğimi düşünmüştüm. Ne kadar soğuk gece yaşarsam yaşayayım bu duygunun kaybolmayacağından emindim. Durumumun farklı olduğu son zamanlarda bile bu değişmedi.

--Hâlâ neden bu kadar acı çekiyorum?

“Leydim,” diye yankılandı berrak bir ses geceyle örtülü yatak odasında.

Yüzümü yanımdaki yatağa doğru çevirirken omuzlarım irkildi. Ne kadar zamandır uyanık olduğunu merak ediyordum, çünkü bana bakıyordu. Mavi gözleri hafif karanlık odada mum ışığı gibiydi.

“Öksürüğüm...”

“Sana su getireceğim.”

“Sorun değil, gerek yok. İşe yaramaz...”

“O zaman ben oraya gidiyorum.”

Ben sormadan yanıma geldi. Kanepeden kendi yastık ve minderlerini toplayarak birçoğunu üst üste yığdı. Onları sırtıma yerleştirdiğinde, otururken bile rahat bir pozisyon bulabildim. O da bana yakın oturdu, ikimiz bir battaniyeyi paylaşıyorduk. Elimi uzattığımda elimi tuttu.

“Uzanamazsan uyumak senin için zor olmuyor mu?”

“Her yerde uyuyabilirim.”

“Berbat bir işin var, ha? Sadece bir Otomatik Hatıralar Bebeği olmana rağmen... benim gibi biriyle üç ay geçirmek zorundasın.”

Ama bu sadece biraz daha fazlaydı.

“İş söz konusu olduğunda iyi ya da kötü diye bir şey yoktur. Ayrıca, şu anda Mileydi'nin elini tutmak benim görevim değil.”

Yalanlarla dolu akademi hayatımda müttefikim gibi davranan tek kişiyle geçirdiğim zaman çok azdı.

“Evet.” Başımı omzuna yasladım. “Hey, çok iyisin... ama neden?”

“Ne demek istiyor olabilirsin?”

“Biliyorsun, normalde çok katısın... ama böyle zamanlarda çok nazik oluyorsun, değil mi? Neden? Oldukça iğrenç olmama rağmen. En başından beri, sen hep...”

“'İğrenç'...?” Neden bahsettiğimi anlamamış gibi kafasında bir soru işareti vardı.

“İlk tanıştığımızda sana söylemedim mi? 'Seninle yakınlaşmak gibi bir niyetim yok. Bu yüzden benimle eğitimim için gerekli olan asgari şeyler dışında bir şey konuşma'.”

O zamanlar bilmediğim bir dünyanın içine fırlatılmıştım, bu yüzden gördüğüm her insan bana düşman gibi gelirdi. Pahalı bir fiyata gelen bu yüzsüz güzelin de içten içe beni küçümsediğine inandırmıştım kendimi.

“Gerçekten de bana öyle söyledin. Yolun yarısına kadar emrettiğiniz gibi yaptım.”

“Haha, çünkü o siparişi geri aldım... Ben... korkunç biriyim. Sen... iyisin...”

Kayıt olduktan bir hafta sonra, gecenin bir yarısı olmuştu. Tıpkı şimdiki gibi duygusal baş dönmesi nedeniyle öksürük nöbeti geçirmiştim. Hızlı tepki verdiğini ve vücudunu kaldırdığını hatırlıyorum. Bir süre ben öksürürken yan yataktan beni izlemişti. Sadece izlemekle yetindiği için ona içerlemiş, ne kadar kötü bir insan olduğunu düşünmüştüm.

--Tek bir müttefikim bile yok.

Trajediden sarhoş olmuş gibi değildim. Ama bundan başka bir şey düşünemiyordum. Gözyaşlarımı sıkıca bastırarak toparlandım.

--Kaybetmeyeceğim; böyle zayıf kalamam. Duygularım zayıf olduğu için bu öksürüğe yakalandım.

Kendimi azarlamama rağmen öksürük daha da kötüleşti ve iyileşmedi. Görünüşe göre astım denen bir hastalık olmasına rağmen, bunun için özel bir ilaç yoktu. Sadece geçmesini bekleyebilirdim.

--Nefes almak çok zor ve yapabileceğim hiçbir şey yok.

Delirmenin eşiğine gelmiştim.

--Uyumak istiyorum ama uyuyamıyorum.

Göz kapaklarımı kapatıp uykuya daldığımda bile öksürük uykumu engelliyordu. Tam bu kısır döngüden çığlık atacakken, birinin sırtıma dokunduğunu hissettim. Vücudum bir anda sarsıldı. Birinin benim için böyle bir şey yaptığını hiç deneyimlememiştim.

Arkama bakmak için boynumu eğdiğimde, onu sessizce sırtımı okşarken buldum. Hiçbir şey söylemese de bakışları endişeli görünüyordu. Sırtımı okşamaya devam etti. Gözlerimiz karanlıkta buluştu ve ağzını bir kez açıp sonra kapattı. Nedenini merak etmiştim. Sonunda farkına varmıştım.

--Çünkü ben...

Çünkü ona konuşmamasını söylemiştim. Bir makine gibi, söylediklerimi sadakatle yerine getiriyordu. İyi olup olmadığımı sormamasının nedeni de buydu muhtemelen... Çünkü ben öyle emretmiştim.

Onun korkunç bir insan olduğunu düşünmüştüm.

--Korkunç olan benim.

Yüzükoyun yatmış, gözyaşlarımı saklamış ve onun istediğini yapmasına izin vermiştim.

--Ben tamamen kendimle ilgiliyim, ama bu insan...

Eli hiç durmamıştı.

Aslında dünyaya karşı korkunç olan ben değil miydim? Birden aklımdan bu düşünce geçti. Çünkü onun bakış açısına göre sevimsiz bir metres olmam gerekiyordu ama yine de benim için endişeleniyordu. Güya onun da uykusu gelmişti. Ukala ve terbiyesiz bir küçük kızın yanında üç ay geçirmek zorunda kalmanın bir tür ceza olduğunu söylemek şaka sayılamazdı. Yine de nazikti.

--O iyi biri.

Sadece onun yanındayken dünya hakkında biraz olsun iyi düşünebiliyordum. Benimle ilgilenildiğini hissedebiliyordum. Varlığım biraz olsun parlıyordu. O kadar reddettiğim dünyada ilk defa doğru düzgün nefes alabilmiştim.

O gece geçtikten sonra, ondan ricamı yeniden dile getirdim. Ona, eğer yapabilirse, benimle yaşça kendisine yakın bir kız arkadaşı olarak normal bir şekilde konuşmasını istediğimi söylemiştim.

“İyi biriyim...?” Beklediğim gibi, sorgulayan bir ifadeyle kalakaldı. Bunu yapmaya niyeti yok gibiydi.

Ayaklarımız battaniyeden dışarı çıkarken birbirine uyan ayak tırnaklarımıza baktım ve güldüm, “Öylesin.”

“Öyle mi? Ben sadece kopyalıyorum. Bir keresinde yaralandığımda yanımda olan kişi yaralı yerim acımasın diye bana böyle minderler bırakmıştı. Onun sayesinde o gün rahat uyuyabildim. Bir keresinde de çok çalışmaktan ateşim çıkmıştı ve geceleri bana su vermek için birçok kez uyandı.”

Kendisine nazik davranıldığı için, benzer bir durumda bunu taklit edeceğini söylüyordu.

“Anlıyorum.”

Bu dünyada kaç kişinin bunu yapabildiğini merak ettim. Kaç tanesi bunu yapmanın erdeminin ardındaki gerçek anlamı anlamıştı.

“Leydim, eğer uyuyamazsanız, takımyıldızlar hakkında konuşalım mı? Ben her zaman onları inceliyorum.”

İnsanlar çoğunlukla kendilerini önemsiyordu.

“Tamam.”

Başkalarına karşı sevecen olmak bile hesaplar ve çıkarlar içeriyordu.

“O zaman size yılın bu zamanlarında gökyüzünde parıldayan ikiz yıldızlarla ilgili bir anekdot anlatayım.”

Doğal iyiliğin harikuladeliğini ancak çok incindikten sonra kavrayabiliyorlardı.

“Tamam.”

Güçlü olmak istiyorum, diye düşündüm.

Üzerime hangi rüzgâr ve dalga gelirse gelsin dimdik ayakta duracak bir ruha sahip olmak istiyordum. Üzüntüm ve yalnızlığım beni ne kadar öldürmeye çalışırsa çalışsın yerinden kıpırdamayacak çelikten bir kalbim olsun istiyordum. Ayrıca, birçok meseleyi kabullenmek ve insanlara karşı nazik olmak istiyordum.

Onun nezaketinin etime ve kemiğime bu kadar derinlemesine işlemiş olmasının, kendisinin de aynı ölçüde incinmiş olmasından kaynaklandığına inanıyordum. Vücuduna kazınmış çok sayıda çizik vardı. Bunlar kalbindeki yaralarla aynı değil miydi? Onun nezaketinin diğer insanlardan farklı olmasının nedeni tam da canı yanmış biri olmasıydı.

O anda yaşadığım duyguyu unutmak istemiyordum. Bana hissettirdiği şey buydu.

Çabuk, çabuk, dön.

Dans çalışmasını defalarca tekrarladık ve balo günü geldiğinde bana bir paket teslim edildi. İçinde babamın adına bir posta vardı.

Odamın bir köşesine sayısız büyük kutu yığılmıştı. Mücevherler, elbiseler ve yüksek topuklu ayakkabılar, sevimli kılıflarını açtıkça kendilerini gösteriyordu. Bunların bir kısmı da onun içindi.

Bagajın üzerine iliştirilmiş posta idaresi mektubuna bakınca hapşırığını bastırır gibi bir yüz ifadesi takındı.

“Sorun nedir?”

“Elbisem şirketimin başkanı tarafından gönderildi... yani akademinin kapısına teslim eden kişi büyük ihtimalle tanıdığım bir postacı. Burada bir karalama var.”

Mektubun kapağında postacının adı ve yanında bir çocuk tarafından çizilmiş gibi görünen bir gülümseme işareti vardı. Karalamadan çıkan bir konuşma balonu vardı ve üzerinde “Oyun mu oynuyorsun?” yazıyordu.

“Bu ne anlama geliyor?”

“Sanırım 'çabuk eve dön' demek istiyor.”

“Öyle mi?”

“Ne de olsa asıl mesleğim hayalet yazarlık. Bu işi üstlenmemin nedeni, York hanesiyle köklü bağları olan Drossel Krallığı'ndan bir davet almamdı. Leydim, bu sizinle ilgili olmayan bir konu ama daha önce onlar tarafından işe alındığımdan beri birkaç iş teklifi aldım... Bir posta şirketi için bile onları geri çevirmek zor bir talepti. Başkanın ricası üzerine şu anda bu şekilde buradayım ama ben de hiç bu kadar uzun süre ajanstan uzak kalmamıştım. Burada dış dünyayla iletişim kurmak da zor, bu yüzden onlara belirli bir süre için rapor veremiyorum. Bu mektup muhtemelen onun kendi endişesini gösterme yoludur.”

Konuşurken sesi her zamankinden daha nazik bir şekilde yankılanıyordu. Az önceki yüz ifadesi, bir gülümsemeyi geri çekmesi olabilirdi.

-- Anlıyorum, demek böyle başka insanlar da var?

Bir süre öncesine kadar ben olsaydım, kafam kesinlikle kıskançlıkla dolardı. Ama aradan üç ay geçtikten sonra, onun nasıl bir insan olduğunu ve onun aracılığıyla kendimi tanımaya başladım. İnsan olarak sahip olduğum değerler çok az değişmişti.

Yüz ifadesinde pek bir değişiklik olmamıştı ama mutlu görünüyordu, ben de mutluydum. Tabii ki yalnızlık da hissediyordum.

“Hey, bugün gidiyorsun, değil mi?”

“Evet. Balo biter bitmez sözleşmemiz sona erecek. Bu gece ayrılacağım.”

“O zaman baloda birlikte çok eğlenelim...” diye zoraki bir kahkaha attım.

--"Sadece biraz daha kaldı. İçinizde kalacak olan benliğimin neşeli bir şey olmasını istiyorum.

“Peki o zaman.”

--Çünkü sana düşkünüm. Bu yüzden beni güzel anılarına yerleştirmeni istiyorum. Hayatının bir parçası olmasam bile, beni unutsan bile, hatırlayacak tek kişi ben olsam bile, biraz çaba sarf etmek istiyorum. Hem hoşlandığım kız hem de sevdiğim küçük kız kardeş için iyi bir şey olmak istiyorum. İyi bir şey olarak kalmak istiyorum.

“Bana eşlik eder misiniz?” Elimi uzattım ve bunu şaka olarak söyledim, ama o çok ciddi bir şekilde başını salladı, bir bacağını kaldırdı ve olduğu yerde diz çöktü.

“Memnuniyetle Leydim.”

Kendisine “Şövalye Prenses” denmesine rağmen, soğukkanlılığından hiçbir şey kaybetmiyordu.

Parmaksız eldivenlerim siyah dantel işlemeliydi. Biju kayışlar ince topuklu ayakkabılarımı tutuyordu.

Gözlüklerime ihtiyacım yoktu. Ne de olsa bir refakatçim vardı.

Saçlarıma taze çiçeklerden örülmüş bir çelenk yerleştirdim. Pastel pembe kare yakalı saten elbisem, şirinliğe gülünç bir itiraz gibi görünse de bir tüy kadar hafifti. Bileklerime kadar uzanan etek ucunun altından, üst üste yığılmış gülleri andıran kırmızı bir panier görünüyordu.

Akademide sadece mütevazı giyindiğim için, yanlarından geçtiğim okul arkadaşlarım bende uyandırdıkları bu çelişkili izlenim karşısında bir şeyler fısıldadılar. Hayır, belki de o ben değildim. Hakkında dedikodu yaydıkları kişi başka biriydi.

“Herkes sana bakıyor.”

Yakasına kadar sıkıca iliklenmiş yüksek yakalı elbisesi, dikkat dağıtıcı hiçbir görüntüye izin vermiyordu. Uzun kollu bornoz denilen tam teşekküllü bir korumaydı. Bunu seçen kişinin anlayışını takdir etmek istedim. Yapay mekanizmalı kollarını görkemli ve zarif bir şekilde gizliyordu.

“Bunda garip bir şey var mı?”

“Hayır. Güzel olduğun anlamına geliyor.”

“Ama herkes şık giyiniyor.”

“İçlerinde en güzeli sensin.”

Bir örgü ile süslenmiş uzun altın rengi saçları yüzünün bir tarafından aşağıya doğru dökülüyordu. Arkadan bakıldığında, vücudu çok çekiciydi. Saçlarında ve elbisesinde yıldızlar gibi gül süsleri vardı. Kendisi biraz şüpheli görünüyordu ama güzelliği sonsuza kadar gözlemlenebilecek bir güzellikti.

Kafeteryanın görünümü değişmiş ve bir balo alanına dönüşmüştü. Beyaz ve mavi parıltılı işaretlerle kaplı söz konusu mekân, gece gökyüzünden yapılmış bir dünya gibiydi. Gümüş balonlar atriyumun tavanında uçuşuyor ve etrafa yayılıyordu. Birbirine bağlı sayısız uzun masaya dizilmiş çeşitli lezzetler akademinin aşçılarının hünerlerini sergiliyordu.

Et yemeklerinden balık yemeklerine kadar, açık büfede zengin tonlarda mücevherler yenebilirdi. Sıra sıra dizilmiş, içlerine bile krema sürülmüş cupcake ve kurabiyelerden ezici bir varlık hissi yayılıyordu.

Masa koordinasyon planının da kararlı olduğu görülüyordu. Çiçekler çay fincanlarını süslüyor, mum ışığı cam üflemelerin içinden dalgalanıyor ve tüm bardakların etrafına şifon kurdeleler bağlanıyordu.

“Son derece pahalı, ha. Neredeyse bir düğün töreni gibi. Gerçi ben hiç katılmadım.”

Rüyalar ülkesi var olsaydı, böyle hissedip hissetmeyeceğini merak ediyordum.

İlk kez böyle bir durumla karşılaştığım için gergin olan benim aksime, o görkemli bir şeydi. Aslında normalden hiçbir farkı yoktu.

“Kendimize bir şeyler alalım mı...? İstediğiniz bir şey var mı?”

Bir elimi karnıma dayadım ve inledim, “Korsem çok sıkı, bu yüzden fazla yiyemeyeceğim gibi görünüyor... Hey, yanımdan ayrılma. Görüşüm oldukça bulanık. Gerçi göremiyor da değilim.”

“Söz veriyorum. Yanından ayrılmayacağım.”

Söylendiği gibi, birçok kişi ona seslenmesine rağmen yanımdan ayrılmadı. Ziyafetin doruğunda, gönüllü öğrenciler enstrümanlarını toplayıp müzik çalmaya başladılar. Herkes sallanmaya başladı ve melodideki bir incelemeyi körü körüne takip ederken, partnerleriyle dans salonuna çıktılar. Sonunda o an geldiğinde karnım ağrımaya başladı.

--Eğer başarısız olursam, asil bir kız olmadığımı anlayacaklar.

Böyle bir hareket York ailesinin saygınlığına leke sürer. O zaman da veliahtlık görevini yerine getirmem karşılığında belirlenen koşulları yerine getiremez hale gelebilirler.

“İstemiyorum, istemiyorum” dememe rağmen, bu uğurda elimden geleni yapıyordum.

“Leydim,” diye kulağıma fısıldayan biri tüylerimin diken diken olmasına neden oldu.

Endişeden kaskatı kesilmiş olan tüm bedenimi ona doğru çevirdim. Yanımda duran kişi...

“Lütfen rahat olun. Leydim, dansı kavrayışınız mükemmel. Bunu garanti ederim.”

...benim tek müttefikim.

“Alışık olmadığınız ayakkabılarla tökezlemek kolay olabilir. Ancak tökezlemekten endişe ediyorsanız, kesinlikle böyle bir şey olmayacak.”

Benim durumumu bilen tek kız oydu.

“Ne de olsa ben seni koruyacağım.”

Şövalye gibi olan kızım.

--Eğer öyle diyorsan, hiçbir başarısızlık olmayacak. Çünkü bunu biliyorum. Sen yalan söylemezsin ve verdiğin sözleri mutlaka yerine getirirsin.

Birlikte sadece birkaç ay geçirmiş olmamıza rağmen ona bu kadar inanmam aptallık olabilirdi. Eski ben olsaydım, gardımı asla böyle düşürmezdim. Yine de...

--Yine de sen olduğun için.

“Evet, sana güveniyorum.”

--Çünkü o sensin.

“Ve şimdiye kadar yaptığın için teşekkür ederim; bu senin son işin.”

--Çünkü o sensin.

“Erkek rolünü sana bırakacağım, ama söylememe izin ver.”

--Çünkü sensin, aşık oldum ve peşinden geldim.

“Violet, lütfen elimi tut.”

Altın saçlı, mavi gözlü Otomatik Hatıralar Bebeği - karşılaştığım insanlar arasında en güzeli ve en seçkini - Violet Evergarden - konuşurken hafifçe gülümsedi, “Memnuniyetle, Leydim.”

Balodan sonra her zamanki gibi birlikte yıkandık, birbirimizin saçlarını kuruttuk ve taradık. Violet ceketi, kurdeleli tek parça elbisesi, zümrüt broşu ve kakao kahverengisi çizmeleriyle ilk tanıştığımız günkü görünümüne geri döndü ve gece yarısından sonra akademiden ayrıldı.

Ertesi gün, kesinlikle bir soru bombardımanıyla karşı karşıya kalacaktım. Leydi Şövalye Prenses'in nereye gittiği hakkında.

Vedalaşırken ondan tek bir ricada bulundum: “Bunun parasını bir gün ödeyeceğim; şu anda elim boş olduğu için sana bir şey veremem ama bu iyiliğinin karşılığını mutlaka vereceğim. Bu yüzden, bir arkadaş olarak senden bir şey isteyebilir miyim...?”

Violet Evergarden tatlı çınlayan sesiyle cevap verdi, “Leydi Amy Bartlett. Arkadaşlarımdan para kabul etmiyorum.”

Bu cevabı duyunca nefesim kesilecek kadar acı çektim.

O günden sonra onu bir daha hiç görmedim. Sadece mektuplaşmalarımız sonsuza kadar devam etti.

Isabella York'un adı hala Amy Bartlett iken, neredeyse şafak sökerken yakındaki bir fahişe mahallesinden küçük bir kız seçmişti.

“Bir dahaki sefere daha iyi bir şey çal.”

Boynuna kadar vücudunu gizleyen bir avcı şapkası ve bolero giyen bir çocuk, aynı zamanda çalıntı mallarla uğraşan bir dönüşüm mağazasından çıktı. Daha dikkatli bakıldığında aslında bir kız olduğu belliydi ama tam gelişmemiş vücudu cinsiyetini gizliyordu. Bir kadının hobi olarak değilse bile erkek gibi giyinmesinin nedeni çoğunlukla kendi iffetini korumakla ilgiliydi.

İşte o kasaba böyleydi.

Dükkân sahibinin açgözlü pazarlıklarına dilini çıkarıp küfürler savuran Amy, dükkândan çıkarken yerde oturan bir kız buldu.

--Aah, bu çocuk...

Bir kızdan ziyade, bebek olmaya daha yakındı. Amy'nin yakın olduğu bir ticari yoldaşın kızıydı. Bununla birlikte, hem çocuğun ebeveyni hem de Amy aynı yaş grubundan gençlerdi.

Amy'nin yaşadığı kasabanın tamamı, büyük şehirleri birbirine bağlayan bir yarı yolda bulunan bir fuhuş bölgesiydi. Kasabanın ekonomik yapısı, erzakları tükenen yolcuları ve göç eden askerleri eğlendirmek üzerine kuruluydu. Kasabada fuhuştan sonra en yaygın iş hırsızlıktı. Fahişelerin hırsız olarak hizmet verdiği durumlar da vardı.

Çalınan eşyalar dönüşüm dükkanına getirilir, sahipleri onları ararken ortaya çıkar ve dükkan sahibi onlarla orijinal fiyatın iki katı karşılığında anlaşma yapardı. Bu, hırsızlar ve satıcılar arasında suç ortaklığının yaşandığı kısır bir ticaret döngüsüydü.

Amy ne zaman dönüşüm dükkanından çıksa o çocuğu görürdü. Ayrıca çocuğun annesiyle de birçok kez dedikodu yapmıştı.

“Annen nerede?”

Amy bunu sorduğunda çocuk çok uzakta olmayan bir noktayı işaret etti. Orada biri yere yığılmıştı. Kişinin boynunun bükülme şekli garipti ve bu yüzden Amy onun öldüğünü hemen anladı.

“Hareket etmiyor.”

“Doğru, o öldü.”

Kıskançlık yüzünden mi sorun çıkmıştı yoksa rastgele bir saldırgan mıydı?

Muhtemelen birine bir insanın öldüğünü söylemek faydasızdı. Tahmin edilebileceği gibi, işlenen suçların %90'ının serbest bırakıldığı böyle bir kasabada yaşamaktan daha kötü olduğu söylenecekti.

--Ama başka bir yer ya da başka bir yaşam biçimi bilmediğimiz için yaşayabileceğimiz tek kasaba burası.

Amy, annesinin ölümünü henüz anlayamayan çocuğa baktı. Kadife çiçeği renginde kabarık ve kıvırcık saçları vardı. Üzerinde örtüler olmasına rağmen, yüz hatları annesinden alınmış bir sevimliliğe sahipti.

Yalnız bırakılırsa muhtemelen bir pezevenk tarafından götürülüp satılacaktı. Ya öyle olacaktı ya da hırsızlık işinin dişlileri arasına sıkışacak ve bundan kurtulamayacaktı. Daha da korkunç bir sonuç varsayacak olursak, tüm vücudu parçalanacak ve bir amatörün eline düşecekti.

“Annen bir keresinde bana ekmek almıştı.”

Geçmişte Amy de aynı seçimi yapmak zorunda kalmıştı. Ona göre o çocuk neredeyse kendisine benziyordu.

“Hiç cüzdan çalmayı başaramamıştım ve kim bilir kaç gündür hiçbir şey yememiştim, o yüzden bana çok yardımcı oldu.”

Gerçek şu ki, ondan hiç ekmek almamıştı ve bunu bir gerekçe olarak kullanmak için yalan söylüyordu.

“Bu yüzden onu gömmeye yardım edeceğim.”

Amy dönüşüm dükkanına geri döndü, sahibine durumu anlattı ve bir adamın yardımını ödünç aldı. Çocuğun annesinin tanıdıkları da oradaydı ama kimse askeri polise haber vermeyi teklif etmedi.

Yapılan muayenenin ardından çocuk güvenli bir şekilde yakındaki bir askeri mezarlığa gömüldü. Defin işlemi bittikten sonra herkesin gözü yaşlı görünüyordu.

“Bu şey hakkında ne yapacağız?” Dönüşüm dükkânının sahibi, annesinin mezarından uzaklaşmaya çalışmayan çocuğa bir eşya muamelesi yaptı. "Onu parçalara mı ayıralım yoksa satalım mı? Eğer bana bırakırsanız, size bir pay veririm."

O anda Amy'nin elleri, onun için bir bebekten farksız olan o çocuğun kaderini kavradı.

--Ben olduğumda, bu adam beni bir hırsız yapmaya karar verdi.

Amy için hırsız olarak yaşamak zorunda olduğu bir gün en kötüsüydü ama belki de formalin içinde salamura edilmediği için şükretmeliydi. Hayır, aslında ona kızması mı gerekiyordu? Onu böyle bir dünyada yaşamaya zorlamıştı.

“Onu küçük kız kardeşim yapacağım.”

“Haah?”

İşte bu yüzden Amy çocuğa başka bir seçenek sunmayı düşündü.

"Onu kız kardeşim yapacağım. Onu parçalara ayırmak ya da satmak yok."

Kimse onu kullanmayacaktı, o da kimseyi kullanmayacaktı. Ona, o yerde doğmamış olsa bile var olabilecek bir çocuk olarak sevilme seçeneği tanınacaktı.

"Amy. O senin çocuğun değil, değil mi? Bunu ne tür bir görev duygusuyla yapıyorsun?"

Amy, dönüşüm mağazasının sahibine gülerek cevap verdi: “İntikam için.”

Amy kendisi, çocuk ve anne için, onları bu koşullara maruz bırakan dünyadan ve kaderden intikam almak istediğine inanıyordu.

Amy doğduğundan beri öfkeliydi. Annesi bir serseri tarafından öldürüldüğünde de. Ve bir adam tarafından hırsızlık yapmaya zorlandığında. Şimdi bile sabah sisiyle kaplı bir mezarlığın ortasında dururken, Amy bir yandan da öfkeliydi. Bu dünya da neydi, diye merak ediyordu.

--Ben ya da onlar ne yaptık? Dünya neden bu kadar adaletsiz?

Bu saçma, vahşi ve acımasız dünya midesini bulandırmaya yetiyordu. Her gün ya vücudu ya da kalbi ağrıyordu. Acı çekmediği tek bir gün bile yoktu.

--Dünyayı kim yarattıysa, insanlara kim akıl verdiyse ve onları yeryüzüne kim bıraktıysa delirmiş.

Amy, insanların acı çektiğini görmekten bu kadar hoşlanan sapık piçlere lanet okudu.

"Bu çocuğu mutlu edeceğim. Aslında şanssız olması gerekiyordu. Bunu değiştireceğim. Ondan para kazanması gereken korkunç insanları ve onun kaderini belirleyen Tanrı'yı haklı çıkaracağım. Sadece izleyin...  Onakesinlikleama kesinlikle düzgün bir yaşam tarzı göstereceğim."

Amy Bartlett bundan bir yıl sonra Isabella York olmuştu.

Amy tam da birini sevmeyi öğrenmeye başlamıştı ki, babası olduğunu iddia eden birinin habercisi onu ziyaret etti. Haberciye göre, uzak geçmişte para karşılığı anlaştığı bir sevgilisinden olan çocuğunu şimdi bile istiyordu.

Varisleri bir salgın hastalık yüzünden birbiri ardına ölmüştü. Onu bu yoksulluktan kurtaracaktı. Bu nedenle kız kendini ona sunmalıydı. Elçi her ne kadar nazik bir tavırla konuşsa da, sonuçta böyle bir şey söylemeye gelmişti.

Kader mantıksızlığı etkili bir şekilde kullanıyordu. Dünya sadece Amy'yi kullandı.

Amy küçük kız kardeşini sordu. York'taki eve giderse kız kardeşine ne olacaktı?

Haberci, Amy'nin ortaya çıktığından beri kollarında tuttuğu ve bırakmadığı kız kardeşine baktı ve gülümsedi.

Birbirlerini bir daha asla göremeyeceklerdi. O aileden birinin bir fahişenin kızıyla birlikte olmasına izin verilmiyordu. Eğer söylenen her şeyi yaparsa, kız kardeşini bir yetimhaneye ya da çocuk isteyen bir aileye evlatlık olarak gönderebilirlerdi.

"Bu onun için de daha iyi olur. Böyle yaşamasına izin verecek misiniz?” diye sordu gülerek.

-- “Böyle yaşamasına izin mi vereceğim”?

Soru üzerine Amy dairesinin etrafına bakındı. Kendi başına yaşayan biri için bile odalar dar bir plana sahipti. Buranın kaç yıllık bir inşaat olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Hem zemin hem de çatı eğimliydi ve bir fırtına çıkarsa orada yaşayan insanlar uçup gidebilirdi. Mutfakta iki gün önce yaptığı çorbadan arta kalanlarla dolu bir tencere vardı. O gün için yemek olarak sahip olacakları tek şey de buydu. Odanın perdelerinin bir kenarı eksikti. Yerde kız kardeşi için aldığı bir oyuncak bebek duruyordu. İki tane resimli kitap vardı. İkisi de başka birinden hediye gelmişti. Sahip oldukları tek çocuk oyuncağı bunlardı. Gündüz ya da gece olmayan bir rutin nedeniyle çamaşırları sepetinden taşmak üzereydi.

Dağınık bir daireydi. Temiz hiçbir şey yoktu. Yine de Amy'nin şu anda yapabileceği en fazla şey buydu. Yapabileceği başka bir şey yoktu. Bedenini ne kadar zorlarsa zorlasın ve ne kadar çalışırsa çalışsın, Tanrı ona hiçbir şey vermeyecekti. Onlar yoktu. En azından ona hiç görünmemişlerdi.

Hayatında hiç umut yoktu. Tutku yoktu. İyilik de yoktu. Böylesine ince, zifiri karanlık bir dünyada parlayan tek bir şey bile yoktu. İçinde tek bir harika şey olsaydı...

“Abla,” Amy'nin kollarının arasından, onu oluşturan unsurların en değerlisi -küçük kız kardeşi- ağlamaklı bir ses çıkardı, “Bi-g Abla.” Belki de koruyucusunun sıkıntısını tüm bedeniyle hissetmiş olacak ki ağlamaklı bir yüz ifadesi takınmaya başlamıştı. “Abla.”

Amy'nin adını henüz doğru söyleyemiyordu, bu yüzden ona geçici bir evcil hayvan adı olarak “abla ”nın kısaltması öğretilmişti.

“Abla.”

Amy, çocuk büyüdüğünde onun için pek çok şey yapmak istemişti.

“Abla.”

Onun okula gitmesini, arkadaş edinmesini ve pek çok keyifli an yaşamasını istiyordu.

İlişkileri intikam duygusuyla başlamıştı ama şimdi durum böyle değildi. Tatminsizlikle dolu, berbat hayatında yaşamak için bir umut bulmayı başarmıştı. Kendisinden başka kimsenin koruyamayacağı küçük bir canlıyı kurtarmak yani.

Amy'nin tek harika şeyi buydu. Şu anda yaşamak için savaşmasının nedeni de bu olmuştu.

“Hadi ama, verebileceğin tek bir cevap var, değil mi?”

Zifiri karanlığın içinde ona elini uzatan adam bir melek değil, bir iblis çıkmıştı. Kafasının içinde alarm zilleri çalıyor, bu noktadan sonra ilerleyenlerin umudu tamamen bir kenara bırakması gerektiğini söylüyordu.

Sonunda bulduğu hayatının değerinden ayrılmayı göze alamazdı. Bunu yapmak istemiyordu. Kaçmak istedi.

--Ama...

Adamın söylediği gibi, verebileceği tek bir cevap vardı.

Yeşillikler içindeki bir otoyol boyunca, eskiden kilise olan bir binanın restore edilmesiyle kurulmuş bir yetimhane vardı. Drossel'in de katkıda bulunduğu bu ulusal kurumun çevresinde, yetimlerin beslenmesine hizmet eden tarlalar ve otlaklar vardı.

Buraya alınan çocuklar bir yandan çiftlik işleriyle uğraşırken bir yandan da birbirleriyle uğraşıyorlardı. Onlara göz kulak olan görevliler “Ciddiyetle yapın” diye tembihlerken, bulundukları yerden uzakta olduğu için pek seçilemeyen bir motosikletin araç seslerini duyabiliyorlardı. Motosiklet asfaltsız toprak yolda çevik bir şekilde ilerliyordu.

Neşeli bir rutin sahnesini kesen söz konusu motosiklet yetimhanenin önünde durdu. Görevliler korkuyla misafir hakkında bilgi almaya giderken, bir adam motosikletten iniyordu.

“Posta geldi.”

Böyle kırsal bir bölgede yürümeyi zorlaştıran yüksek topuklu botlar giyen tuhaf bir postacıydı. Konuşma tarzı kabaydı ama düzgün bir selam vermişti.

Gönderilenler mektuplardı ve alıcı da yetimhaneye yeni gelmiş bir kız çocuğuydu. Henüz tarım işçiliği yapamayan bir bebekti.

Mektupları bizzat teslim edeceğini söyleyen ve kimseyi dinlemeyen adamdan çekinmiş olsalar da, personel onu kızın bulunduğu odaya götürdü. Adam odaya girdiğinde, kız dalgın bir şekilde, buranın kilise olduğu zamanlardan kalma vitraylardan akan renkli ışıkları izliyordu.

Odanın içinde şeffaf bir şekilde eriyen canlı ışıklar odayı aydınlatıyordu. Oda belki de çocuklara ait oyun malzemelerinin saklandığı bir yerdi, çünkü içinde çok sayıda kitaplık ve oyuncak vardı. Rahibe kılığına girmiş, gerçekten de çocukları seviyor gibi görünen genç bir kadın diğer bebeklere göz kulak oluyordu.

“Hey, sana gönderilmiş iki mektup var.” Postacı çocuğun bakışlarını karşılamak için eğildi ve mektupları uzattı.

Çocuk mektupları almaya çalışmadı. Belki de ilk kez mektup alıyordu.

Emmekte olduğu parmağını ağzından çıkardı ve kendini işaret etti. “Taylor.”

İri gözlerinde insanları içine çekecekmiş gibi görünen bir parıltı süzülüyordu. Belli ki hayatına aniden giren bu tuhaf unsuru, postacıyı hoş karşılıyordu.

Adamın sesi doğal olarak yumuşamış bir tonda yankılandı: “Evet, bunlar senin için.” Gözleri kısıldı ve hafifçe gülümsedi.

“Taylor için mi?”

“Evet, doğru. Bayan Taylor Bartlett için iki mektup. Okuyabiliyor musunuz? Sanırım bebek gibi görünen bir velede sorulacak aptalca bir soru bu. Hey, sen oradaki; o okuyabiliyor mu?”

Sessizliğini korurken yakışıklı postacının aniden konuşmaya başlamasıyla genç rahibenin yüzü kıpkırmızı oldu. Sonra sessizce başını salladı.

“Elimden bir şey gelmez. Hey, Taylor, senin için onları okuyacağım. Sorun olur mu?”

“Taylor.”

“Harika, yani sorun yok.”

“Big Bro.”

“Big Bro” da kim? Benim müthiş ismim 'Benedict Blue'... Hayır, dinle. Bu iki zarfın her biri farklı bir göndericiden geldi. Biri Violet Evergarden'dan. Kendisi iş arkadaşım. İleride herhangi bir sorununuz ya da isteyeceğiniz bir iyilik olursa onu ziyaret edebileceğiniz yazıyor. Hatta kibarca CH Posta Servisi'nin bir haritasını da eklemiş... İş bulma konusunda sorun yaşarsan gelebilirsin demek istiyor.” Postacı Benedict okumayı bitirdikten sonra mektubu Taylor'a uzattı. “Sıradaki: gönderen bilinmiyor. İçinde yazıyor... Ne? Çok kısa...” Kırtasiyeyi çevirmeye çalıştığında bile başka bir metin yoktu, bu yüzden Benedict olduğu gibi okudu, “'Bu seni koruyacak sihirli bir kelime - ‘Amy’. Tek yapman gereken onu ezbere söylemek'... yazıyor.”

Taylor bu kelimeye bir anda tepki verdi. Gözleri kocaman açıldı ve birkaç kez kırpıştırdı.

Benedict sırf laf olsun diye boynunu rahibeye doğru eğdi ve “Bu çocuğa okumayı öğretmelisin,” diye yakındı.

“Belki de yetiştiği ortamdan kaynaklanıyor ama diğer çocuklara kıyasla bilgiyi özümsemesi daha geride kalıyor. Diğer çocuklarla da ilgilenmek zorundayız, bu yüzden sürekli gözetim altında tutarak ona öğretecek zamanımız yok...”

“Anlıyorum, ama” diye başladı Benedict, ”büyüdüğünde gerekli olacak, değil mi? Daha da önemlisi, mektupları okuyamıyor... onları teslim etme zahmetine katlanmama rağmen. İnsanlar mektup yazarlar çünkü okunmalarını isterler, değil mi? Ve iki tane var. Ona mektup gönderen iki kişi. Zaman alsa da sorun değil; sadece ona öğret.”

Auto-Memories Dolls'un aksine, postacıların işi teslimattı. Ne olursa olsun, onlar için bile, birinin onlara emanet ettiği duyguları düzgün bir şekilde gönderme arzusu aynıydı.

Otomatik Hatıra Bebekleri müşterilerinin yüzlerini görebiliyordu ama çoğunlukla müşterilerinin mektup gönderdiği insanların yüzlerini göremiyorlardı. Birinin teslimatının ulaştığı ana tanıklık edenler onlardı.

Benedict ile rahibe arasındaki konuşmaya kayıtsız kalan Taylor, kendisine söylenen “Eh... Abla” kelimesini telaffuz etmeye çalışıyordu.

Bunu yapmaya çalıştı, ama ortaya çıkan sözcükler farklıydı. Bu, henüz yeni başlayan hayatında bir yıl boyunca onunla birlikte olan yetişkinin lakabıydı.

Yeni bir yatak, daha önce hiç görmediği birçok yabancı. O taze her günün içinde, o kişiye dair anıları kaybolup gidiyordu. Taylor artık kendi annesinin yüzünü bile hatırlamıyordu. Elbette “Büyük Abla” denen kişiye dair hatırladıkları da eninde sonunda unutulma fırınına atılacaktı.

“Büyük Abla.”

Ancak şimdi durum farklıydı. O kişinin kendisine verdiği oyuncak bebeği ve çorbasının tadını hatırlayabiliyordu.

“Abla, abla.”

Onun tarafından kucaklandığı zamanların sıcaklığını ve eskiden şekerli kokan saçlarını hatırlayabiliyordu.

“Abla.”

O kişinin eskiden kendisi için önemli bir varlık olduğu gerçeğini hatırlayabiliyordu.

Gözlerinden yaşlar süzülürken, bazı izleri hatırlayabiliyordu.

“Amy.”

Taylor Bartlett için bu sözcük, o farkına bile varmadan, cesaretini toplamasını sağlayan bir büyüye dönüşmüştü.

Kız, tepesinde bir rüzgar gülü olan kırmızı tuğlalı bir binaya baktı.

Kız yol kenarında dururken, dış görünüşü biraz eski moda olan bu posta şirketine durmadan insanlar girip çıkıyordu. Bir paket taşıyan genç bir adam. Kolunun altında sevdiği birine mektup taşıyan genç bir kadın.

Pencereler çoktan açılmış gibiydi.

İçeride bir postacı esneye esneye motosikletine bindi. Arkasından büyüleyici güzellikte bir kadın koşar adımlarla geliyordu. Zorla yolcu koltuğuna oturttuğu kadına dilini şaklatan genç, onun göremediği bir açıdan hiç de memnuniyetsiz görünmeyen bir yüz ifadesi takındı.

Üçüncü katın balkonundan canlı kahkahalar duyuluyordu. Nedeni ne olursa olsun kızgın olan genç bir kadının sesi de duyulabiliyordu. Sonunda bir adam elinde çay fincanıyla balkona doğru ilerledi. Şehir manzarasının bir parçasından başka bir şey olmayan kızı gördü ve ilk karşılaşmaları olmasına rağmen ona içtenlikle el salladı.

Ardından, parlak sarı saçlı genç bir kadın kendini gösterdi.

Hayal ettiğinden daha gürültülü ve daha değerli bir yerdi burası. Kız için orası rüya gibi bir yerdi.

Üzerindeki beyaz elbiseyi sıkıca kavrayarak öne doğru bir adım attı. Ve aynı anda büyüyü okudu.

“Amy.”

Benim en sevgili Taylor'ım,

Bu mektubu gönderemem.

Şu andan itibaren, sizinle herhangi bir ilişkim yok. Bu benim yaptığım anlaşma.

Taylor, görüyorsun, gerçek şu ki, belki de bir abla değil, bir anne olmak istemiştim.

Seni seviyorum, bu yüzden bu kararı kendim verdim. Bunun senin hayatını nasıl etkileyeceğini merak ediyorum. İyi bir yöne gitmesini dilemekten vazgeçmeyeceğim.

Beni unutacağından eminim. Acaba bir ailen olmadığını düşünerek mi büyüyeceksin? Ama biliyorsun Taylor, ben artık yanında olmasam da, anılarının arasına gömülsem de beni arayacaksın. Sadece bu bile yeterli.

Aramızdaki bağ ebedidir.

Saçlarını, gözlerinin rengini ve gülümsemeni sevdiğim gerçeği ve seni mutlu etmek istediğime inandığım gerçeği - bunların hepsi ebedileşecek. “Amy” artık bana hitap edilemeyecek bir isim olduğu için, seni sevdiğim için ve o zaman benim için sonsuzluk olduğu için, sihir gibi bir şey okuduğunda bunun devamı gelecek. Senin sevdiğin ben devam edeceğim.

İşte bu yüzden Taylor'ım, yalnız kaldığında adımı söyle.